Ο Dave σε 33 απαντήσεις | Μετερίζι

Τι σημαίνει για σένα απόλυτη ευτυχία ;

Οτιδήποτε μπορεί να με κρατήσει ζωντανό.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος ;

Το ύψος , η θάλασσα ,τα γηρατειά και οι παύσεις.

Ποιο εν ζωή πρόσωπο εκτιμάς περισσότερο ;

Οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε έχει κι από μέσα και δεν είναι μόνο δέρμα.

Σε ποιο πράγμα πρόδωσες τον εαυτό σου και μετάνιωσες περισσότερο ;

Στο ότι σε αρκετές περιπτώσεις βίωσα μεγάλη ψυχική φθορά , ενώ θα μπορούσα να την αποφύγω.

Για ποια προδοσία του εαυτού τους οικτίρεις τους άλλους ;

Όταν ωραιοποιούν την ασχήμια και βαφτίζουν το τίποτα , κάτι.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου απόφθεγμα ; 

Το Πολυτεχνείο ζει.

Τι νοσταλγείς περισσότερο ;

Την φρεσκάδα της εφηβείας μου.

Πιο είναι το πιο εξωφρενικό πράγμα που έχεις κάνει ;

Οτιδήποτε οι υπόλοιποι το θεωρούσαν φυσιολογικό.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου ταξίδι ;

Η προσμονή.

Ποια αρετή θεωρείς υπερεκτιμημένη ; 

Την εκδήλωση συναισθημάτων με λέξεις και φυσική παρουσία.

Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σου ;

Η διαίσθηση και το ένστικτο μου.

Ποιο χαρακτηριστικό προτιμάς στους άλλους ; 

Την διακριτικότητα.

Τι θεωρείς πιο σημαντικό στους φίλους σου ;

Tην καθαρότητα τους , απ`όσο θυμάμαι τουλάχιστον.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος μύθος για την διασημότητα ;

Η ίδια η διασημότητα.

Τι προσέχεις περισσότερο σε έναν καλλιτέχνη ;

Αυτό που φαίνεται από την πρώτη στιγμή. Αν είναι φαντασμένος , επιτηδευμένος ή σεμνός κι αληθινός.

Τι προσέχεις περισσότερο γενικά στους ανθρώπους ; 

Τον ήχο της φωνής τους και ποιες λέξεις χρησιμοποιούν πιο πολύ.

Τι σημαίνει για σένα η λέξη πολιτισμός ;

Oι καθαρίστριες που ξεβρωμίζουν τα μουσεία , τις εκθέσεις και τα αμφιθέατρα.

Διάλεξε 5 λέξεις που περιγράφουν τον εαυτό σου.

Ψυχή λιονταριού.Καρδιά μικρού παιδιού.

Ποιο τραγούδι θα ήθελες να παίζουν στην κηδεία σου;

'' Την καρδιά σου'' , του Νίκου Ξυλούρη.

Τι θεωρείς ως έσχατο βαθμό δυστυχίας ; 

Το να μην ξέρεις πως να διαχειριστείς την ευτυχία.

Που θα ήθελες να ζεις ; 

Στη Δονούσα.

Σε ποιες περιπτώσεις λες ψέματα ; 

Όπου αξίζει.

Τι απεχθάνεσαι περισσότερο στην εμφάνιση σου ; 

Το να φοράω ρολόι.

Ποιες λέξεις οι φράσεις χρησιμοποιείς υπερβολικά ; 

Ντάξει ; Λέγε ρε . Βοήθειά μας.

Τι ή ποιον αγαπάς περισσότερο στη ζωή σου ; 

4 - 5  ανθρώπους. Τόσοι είναι. 

Ποιο ταλέντο θα ήθελες να έχεις ; 

Του Αντιδήμαρχου.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς ; 

Οποιοσδήποτε περιέχει τις πληροφορίες που χρειάζομαι.Είναι διάφοροι...

Ποιοι είναι οι πραγματικοί σου ήρωες ; 

Tης διπλανής πόρτας. Αυτοί που δεν θα γίνουν ποτέ κάδρα σε τοίχους.

Ποια είναι τα αγαπημένα σου ονόματα ; 

Αιμιλία.

Τι απεχθάνεσαι περισσότερο;

Τα υποκοριστικά... Ζωούλα , δουλίτσα , γυναικούλα , αντρούλης κλπ.

Αν μπορούσες να άλλαζες κάτι στον εαυτό σου τι θα ήταν αυτό ;

Να τον αγαπήσω περισσότερο.

Ποια θεωρείς την μεγαλύτερη σου επιτυχία ;

Τους στίχους μου  και το ότι γεννήθηκα την ίδια μέρα με τον Άρη Βελουχιώτη.

Αν μπορούσες να διαλέξεις πως να επιστρέψεις στη ζωή , τι θα`θελες να είσαι ;

Ακόμα πιο ζωντανός.

Κάτι να προσθέσεις ;

Κανείς δεν ήταν εκεί.Και όλοι είναι εδώ.



* Ο Dave ασχολείται με τον γραπτό λόγο από τα 13 του χρόνια.
Είναι στιχουργός και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος '' Φράξια''.
Θεωρείται από αρκετούς ως ένας κινηματικός καλλιτέχνης με επικίνδυνο αλλά και βαθιά ρομαντικό στίχο.Επίσης έχει εκδόσει κι ένα βιβλίο με τίτλο
'' Έχω τον λόγο μου'' , από τις εκδόσεις Κονιδάρη.

** Οι περισσότερες ερωτήσεις είναι οι γνωστές ερωτήσεις από το ερωτηματολόγιο του Προυστ και προσθέσαμε και μερικές δικές μας.

Το να είσαι διαβητική - ός , σε περίοδο κρίσης | Μετερίζι

Η Σάρρα είναι άρθρογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός και μας γράφει τι σημαίνει να είσαι διαβητική - ός  , ειδικά σε περίοδο κρίσης.

"Δέχτηκα πρόσφατα μια ερώτηση. Λογική κι αναμενόμενη. Αν ακόμα λέγεσαι και θεωρείσαι άνθρωπος.

 "-Έχεις ταλαιπωρηθεί από το σύστημα υγείας όσο έχουμε κρίση, ως διαβητική;

- Εννοείται ότι έχω ταλαιπωρηθει.. Διαρκώς.

-Πώς;"

Και κάπου εδώ, ξεκινάει ο μεγάλος κυκεώνας, η ιστορία της ζωής μου (τουλάχιστον, ένα αναγκαία σημαντικό κομμάτι της), η μέρα της μαρμότας.

Η οποία μέρα της μαρμότας έγινε ακόμα πιο επαναλαμβανόμενη – πολλές ημέρες μαρμότας μέσα σε μία κ μόνο ημέρα της μαρμότας – από τότε που ξεκίνησε να εκδηλώνεται η κρίση στη χώρα μας.

Πρέπει να ήταν τέλη του 2006 – αρχές 2007 όταν τα πρώτα κύματα από το τσουνάμι της κρίσης άρχισαν να επηρεάζουν τους πρώτους πληθυσμούς, με επόμενο σταθμό, κι επίσημο πια, το έτος 2009. Με τη βούλα, που λέμε, είμαστε σε κρίση.

Κάθε μέρα, κι ένας σισύφειος αγώνας.

Το αυτονόητο και δεδομένο – βλέπε χρειάζομαι ινσουλίνη και αναλώσιμα τουλάχιστον για να συνεχίσω να υπάρχω, χελόου (ούτε καν λόγος για ζωή) – έπαψε να υφίσταται.

Δεν υπονοώ ότι όλα ξεκίνησαν με την κρίση.

Η κρίση για τους χρόνια πασχοντες δεν άρχισε το 2007-2009 που άρχισε για όλους.. Υπήρχε πάντα.

Κι ίσως παλιότερα στον καιρό των παχιων αγελαδων ακόμα πιο τεχνοκρατικα κ απροκαλυπτα, γιατί ‘λεφτά υπήρχαν’.

Αλλά, ας επικεντρωθώ στα χρόνια της κρίσης. Της κρίσης, με διαρκώς αυξανόμενη ένταση και σοβαρότητα.

Μέσα σε αυτά τα χρόνια, χρειάστηκε να πληρώσω για φάρμακα, για τα οποία η πολιτική αλλάζει από μέρα σε μέρα.

Ευτυχώς, μέχρι τώρα, δεν χρειάστηκε να πληρώσω για ινσουλίνες.

Όμως, πλήρωσα για φάρμακα, ολόκληρο το ποσό ή με μεγάλη συμμετοχή, που αφορούν σε συνοδές παθήσεις/ επιπλοκές με τον διαβήτη βλ. Γαστροπάρεση (πανάκριβα γενικώς τα φάρμακα γαστροπροφύλαξης), θυρεοειδή, χρόνια κόπωση, κατάθλιψη.

Επίσης, άπειρες φορές χρειάστηκε να πληρώσω για τα αναλώσιμά μου (μύτες πένας, ταινίες για αυτοέλεγχο, σκαρφιστήρες) είτε γιατί το σύστημα δεν κάλυπτε τις ποσότητες που χρειαζόμουν είτε γιατί έπρεπε να τα πληρώσω εξ ολοκλήρου.

Όσο για τις εξετάσεις που χρειάζεται ως διαβητικοί να κάνουμε ανά τρίμηνο, περιορίστηκαν στη μία φορά το χρόνο (κι αν) λόγω κόστους.

Η τουρνέ σε γιατρούς πολλών ειδικοτήτων έχει υπάρξει περισσότερο χρονοβόρα, ενεργειοβόρα καθώς και χρηματοβόρα, ειδικά όταν πρόκειται για ιδιωτικό ιατρό. Τα 50 ευρώ ήταν το μίνιμουμ της επίσκεψης.

Οι υπεύθυνοι των επιτροπών ήταν ιδιαιτέρως αγενείς και προσβλητικοί. Έχω βιώσει σκηνικά απείρου κάλλους προσπαθώντας να τους πείσω ότι δεν είμαι ελέφαντας και παράνομη. Μάλιστα, σε μία από τις επιτροπές προ τριετίας, υπεύθυνη της επιτροπής με απείλησε ότι αν δεν συμμορφωθώ (θεώρησε ότι αυθαδιάζω) θα με στείλει σε δευτεροβάθμια επιτροπή, με αμφίβολα για εμένα αποτελέσματα.

Η αντιμετώπιση από τους περισσότερους επαγγελματίες υγείας έχει γίνει ακόμα πιο απαξιωτική.

Δεν λαμβάνεται υπόψην ότι είμαστε άνθρωποι (ναι, εξακολουθούμε, μπορεί σε δυσαρέσκεια αρκετών), με αυξημένες ίσως ιδιαιτερότητες, τις οποίες ΔΕΝ διαλέξαμε.

Αντιμετωπιζόμαστε ως κινούμενα χαρτονομίσματα, κι ούτε καν λόγος για το θέμα της ψυχολογίας.

Αρκετοί μάλιστα από τους ιατρούς, το οποίο θεωρώ απαράδεκτο, χρησιμοποιούν τον τρόμο του μέλλοντος και των επιπλοκών, και έχουν βολευτεί στα μέχρι τώρα δεδομένα, είτε ισχύουν είτε όχι.

Δε θα μιλήσω για τον κρυφό/ φανερό πόλεμο που γίνεται με τις φαρμακευτικές εταιρείες, και το πόσο έρμαια μας έχουν ακόμα περισσότερο τώρα, που εξελίσσεται η έρευνα, η επιστήμη, η ιατρική, η τεχνολογία.

Και κάθε μέρα που ξημερώνει, είναι η μέρα της μαρμότας..

Κι οφείλω στον εαυτό μου να είμαι καλά με όλες αυτές τις συνθήκες, εξωτερικές κι εσωτερικές..."

Σάρρα Παλικάρη 

Σκέφτεσαι πριν αναπνεύσεις ;

Κάτι με έπιασε τις προάλλες νοσταλγικό.Με πιάνει συχνά και οι οικείοι μου λένε ότι είναι ζωδιακό αυτό.Ίσως , δεν ξέρω...Δεν ασχολήθηκα ποτέ μου με τα ζώδια , η αλήθεια είναι.Οι πολιτικές μου πεποιθήσεις το απαγόρευαν ΚΑΙ αυτό.Κάθισα ένα βράδυ στο σπίτι,  άναψα μερικά από εκείνα τα ρεσώ που πήρα από το σούπερ μάρκετ , έτσι για να δώσω λίγο ατμόσφαιρα.Έβαλα λίγο κρασί και ξέθαψα κάποιες παλιές φωτογραφίες.Ύπουλη και επίπονη διαδικασία.Τώρα καταλαβαίνω τους ανθρώπους που μισούν τις φωτογραφίες και δεν έχουν στα σπίτια τους ούτε μία.Ούτε ένα δείγμα.

Χρόνος.Αυτό το λαίμαργο τέρας που περνά πάνω μας και μέσα μας και μας κατασπαράζει...
Στιγμές φρέσκες.Στιγμές χωρίς παρελθόν να σέρνεται ταλαίπωρο από πίσω.Πρόσωπα που φέγγουν σαν το ολόγιομο φεγγαράκι του Αυγούστου.Πρόσωπα καθαρά , ψυχές ξεκούραστες σε εποχές που τίποτα βαρύ δεν έχει κάτσει ακόμα μέσα τους.Τίποτα το σχηματισμένο , το συγκεκριμένο.
Νιότη χαμογελαστή , ακέραιη και δροσερή...Δεν έχω μεγαλώσει και τόσο πια , ώστε να επιχειρώ τέτοιου είδους ανασκοπήσεις αλλά αυτό που μου γρατζουνάει πλέον την ψυχή σαν αγκάθι είναι η σκέψη ότι είμαι ακόμα νέος μεν , αλλά δεν ανήκω στην νεολαία.Βαρύ.Πολύ βαρύ...

Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς και έχουν '' αλλά''....Πολλά '' αλλά''...Πολλά πρέπει , κρίσεις πανικού , άγχη και ψυχαναγκασμοί.Ακόμα και τώρα που κάθομαι και γράφω δεν είμαι ήρεμος.

Δεν το απολαμβάνω και γενικότερα δεν νομίζω ότι απολαμβάνουμε πλέον σχεδόν τίποτα.Κάποτε θέλαμε απλά να είμαστε ελεύθεροι.Δεν θέλαμε να γίνουμε τίποτα όταν μεγαλώσουμε , το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να γευόμαστε την έκπληξη.Το απρόσμενο της κάθε μέρας.Το απρογραμμάτιστο , το ακαθόριστο και το μαγικό της ζωής.Με όλα του τα χρώματα.Με όλες τις εντάσεις και τις ηδονές του.Μεθούσαμε από μια απλή συνάντηση με έναν καλό φίλο χωρίς να πρέπει να γίνουμε λιώμα κατεβάζοντας τόνους από μπουκάλια άφθονου αλκοόλ.Κοιτάζω ξανά και ξανά τις φωτογραφίες τις προσωπικής μου διαδρομής και εκείνο το μονοπάτι της έκπληξης το χω χάσει πια.Έχω μπει σε άλλα αγκάθινα , στενά και απόμακρα.Όχι μοναχικά.Απόμακρα.Ναι , αυτό...

Προσπαθήσαμε να μάθουμε τη ζωή.Αυτό ήταν το πρόβλημα φίλτατε.Αυτό μας έφαγε.Μας τσάκισε και μας πέταξε στην άκρη σαν κάτι κούτες με παλιά αντικείμενα που στοιβάζουμε στο πατάρι και δεν τα πετάμε γιατι ξεγελάμε τον εαυτό μας ότι κάποια στιγμή θα χρειαστούμε κάτι από αυτά.Το ίδιο ακριβώς πράγμα κάνουμε πλέον και με όλη εκείνη την σαπίλα που εγκαταστάθηκε μέσα μας.

Τις ενοχές μας και τον φόβο να μιλήσουμε , να γελάσουμε και γενικώς να ζήσουμε όπως τότε που ήμασταν παιδιά και ξέραμε.Ναι , ξέραμε γιατί τα παιδιά όντως ξέρουν , τα πάντα ξέρουν.Εμείς μεγαλώσαμε και αρχίσαμε να βάζουμε τα πάντα σε ένα κουτί.Σε ένα πλαίσιο συγκεκριμένο.Σε ένα πρόγραμμα.Ακόμα και ο έρωτας έγινε πρόγραμμα.Μα πως είναι δυνατόν να '' μάθεις '' την ζωή ; Πως είναι δυνατόν να της φερθείς έτσι και να νομίζεις ότι θα σου χαμογελάει πάντα ; Δεν μαθαίνετε η ζωή.Είναι σαν την αναπνοή.Σκέφτεσαι πριν αναπνεύσεις ; Όχι βέβαια.Απλά αναπνέεις...

Πως είναι δυνατόν να φερόμαστε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό με αυτόν τον βάναυσο τρόπο , φορτώνοντας τον με τόση πίεση , με τόσο άγχος , με τόση λογική , με τόση απομόνωση και τόση θλίψη ; Αν η ψυχή και το σώμα μας είχαν στόμα θα είχαμε ακούσει σίγουρα τα εξ αμάξης.

Όταν ήμουνα μικρός είχα μανία να καταστρέφω όλα μου τα παιχνίδια και όταν η μητέρα μου με ρωτούσε γιατί το κάνω , εγώ της απαντούσα : Για να δω τι έχουν μέσα...
Το ίδιο ακριβώς πράγμα έκανα και αργότερα με τους ανθρώπους.Την ίδια μανία είχα για χρόνια.
Ήθελα να δω τι έχουν μέσα.Με τους περισσότερους δεν το κρύβω ότι ταλαιπωρήθηκα πολύ και η αλήθεια είναι ότι δεν άξιζε κι όλας τον κόπο , καθόλου.Όμως η Ζωή παρέμεινε φιλική μαζί μου και μου έστειλε στο διάβα μου και κάποιους που περιείχαν κάτι το μαγικό.Το αλλιώτικο.Κάποιοι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από μια ελαφρότητα , μια γλυκιά ηρεμία που ότι κι αν έζησες μαζί τους , όσο κι αν κράτησε αυτό , κάθισαν μέσα σου ελαφριά , γαλήνια , σαν γλυκό αεράκι.Σαν χάδι.

Αυτούς τους ανθρώπους θα ψάξω για πρώτη μου φορά να τους ξαναβρώ μπας και κουρδίσουμε μαζί εκείνα τα χαλασμένα παιχνίδια που καταστρέψαμε μικροί...


Dave 

Dave : Eγώ θα έρθω να σε βρω

Εγώ δεν έχω πολιτικούς συντρόφους.Δεν χρησιμοποιώ ποτέ την λέξη '' σύντροφος''.Δεν τα ξέρω αυτά , είναι πολύ συγκεκριμένα και πάντα με τρόμαζαν.Εγώ δεν ξέρω από φίλους ούτε καν από γνωστούς.Είχα κάποτε μερικούς αλλά δεν τους θυμάμαι πια.Ούτε εκείνοι με θυμούνται.Εγώ δεν κάνω μουσική για σένα.Δεν έχω καμία σχέση με σένα.Έχεις απλώσει ήδη τον εαυτό σου μπροστά στο τέρας του έκφυλου τίποτα , τον έχεις παραδώσει αμαχητί και τον περιφέρεις δεξιά κι αριστερά αφήνοντας ,  κάθε άδειο τυχάρπαστο καραγκιόζη να κάνει νεκροψία πάνω στο πτώμα της ψυχής σου... Εγώ γράφω στίχους και τους λέω...Και το κάνω για μένα γιατί σκοπός μου από την αρχή ήταν να σκεφτώ δυνατά , να μιλήσω και να φωνάξω για ότι πιστεύω , ότι νιώθω , ότι σκέφτομαι...Για να φύγω κάποτε ξέροντας ότι δεν πέρασα από εδώ σαν σκιά...

Εγώ δεν γράφω για σένα. Έχεις διαλέξει μεριά , κάθεσαι στη μέση του λιγότερου κακού και με αηδιάζεις , με ενοχλείς.Εγώ γράφω για μένα και για κάποιους λίγους εκεί έξω που δεν ξέχασαν τι σημαίνει να κοιτάς στα μάτια , τους γνώρισα ήδη και μου φτάνει.Επικοινωνήσαμε , μιλήσαμε και καμιά φορά χωρίς καν να γνωριστούμε και όλα έχουν πάρει ήδη τον δρόμο τους...Εγώ δεν είμαι μόνος αλλά είμαι μοναχικός από επιλογή.Είμαι μισάνθρωπος γιατί αγαπώ τους Ανθρώπους.Κουβαλάω βαριά πράματα μέσα μου , κάτι που εσύ δεν θα άντεχες.Έχω μάθει να ζω με αυτά , ξοδεύω το χαμόγελό μου σπάνια και εκεί που αξίζει.Ξοδεύω την ύπαρξη μου σπάνια , και την τοποθετώ μόνο όπου βρίσκει χώρο ουσιαστικό.Μόνο όπου υπάρχει Ζωή , κι όχι σύμπτωση...

Δεν εκπροσωπώ καμία μουσική σκηνή.Δεν έχω κανένα καημό για την εξέλιξη της και δεν δίνω δεκάρα για αυτό που ονομάζεις χιπ χοπ αλλά δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει , ποιες είναι οι ρίζες του , ποια η αφετηρία και ο σκοπός του.Εγώ δεν ξέρω από επικοινωνιακά τρικ , δεν ξέρω από προώθηση και μάνατζμεντ. Εγώ θα σου πω στα ίσια αυτό που θέλω , θα σου ξηγηθώ σπαθί κι αν δεν με σεβαστείς ή μάθω ότι '' χτύπησες'' την φλέβα μου , θα έρθω να σε βρω.

Εγώ πήρα θέση συγκεκριμένη σε πράματα που αρκετοί από αυτούς που θαυμάζεις , έκαναν τις πάπιες.

Εγώ έχω παίξει παντού.Εχω γνωρίσει πολλούς και έχω δει πολλά , πάρα πολλά...Μούρη όμως δεν πούλησα ποτέ.Θα σε βοηθήσω , θα σε πιστέψω και θα σε στηρίξω αλλά άμα σε δω να πουλάς τρέλα , έχεις πεθάνει για μένα.Όταν ακούς ένα τραγούδι μου , πριν κάνεις κριτική , πριν γράψεις την παπαριά σου εκεί στα φόρουμ που μαζεύεστε όλα τα μαλακιστήρια , να ξέρεις ότι έχω φτύσει αίμα , κάθε φορά !!

Άμα με έχεις δει από κοντά ξέρεις ότι είμαι τεράστιος σε διαστάσεις...Εχω ψυχή λιονταριού και καρδιά μικρού παιδιού.Άμα μου φερθείς ντόμπρα θα σε αγαπήσω , ακόμα κι αν μου πεις κάτι αρνητικό.Άμα σε δω να παίζεις κρυφτούλι όμως και να μην με σέβεσαι θα γίνω μεγάλος μούλος , θα σου χυμήξω με κάθε τρόπο και μέσο.

Εγώ έχω ζήσει τα ψυχιατρεία από τα 13 μου , πράγμα που σημαίνει ότι ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει τρέλα , απόγνωση και απομόνωση.Κάτι που εσύ απλά αναφέρεις για να εντυπωσιάσεις επειδή το άκουσες σε ένα τραγούδι του αγαπημένου σου mc.Eγώ γράφω στα αρχίδια μου την χιπ χοπ σκηνή σου , γιατί οι περισσότεροι που τους έχεις θεούς , είναι τρύπιοι σαν φλογέρες και τους έχω σεβαστεί κι όλας ενώ δεν θα πρεπε...Λίγοι είναι οι λεβέντες και χαίρομαι που γνωρίζω κάποιους από αυτούς.

Εγώ δεν σε γουστάρω ούτε εσύ με γουστάρεις και καλά μέχρι εδώ.Άμα μάθω όμως ότι ξηγιέσαι βρώμικα και άτιμα , γίνεσαι εχθρός μου και όταν σε πετύχω θα σου γαμήσω ότι έχεις ιερό.

Εγώ με ράπερς , σεξισταριά , φασιστόμουτρα , φαλλοκράτες , με ράπερς που δεν σέβονται την ανθρώπινη και κατ επέκταση την γυναικεία ύπαρξη , δεν έχω πάρε δώσε , δεν τους δίνω το χέρι , και τους τοποθετώ απέναντι μου.Ξεκάθαρα.Επίσης τοποθετώ απέναντι μου αυτούς που καυχιούνται για το αντίθετο αλλά στην πράξη είναι οι χειρότεροι ακόμα κι από αυτούς που λένε ότι πολεμάνε...Αςτα να πάνε στο διάολο.

Εγώ που λες είμαι αυτός , κι είμαι κι άλλα πολλά...

Δεν έχω πολιτική ταυτότητα , δεν είμαι ούτε έτσι ούτε αλλιώς.Δεν ανήκω πουθενά , ούτε καν στον εαυτό μου.Με αφοπλίζει το ανούσιο , πολεμάω την βλακεία , την απάθεια και το κάθε λογής φασισταριό που μου έκατσε στον σβέρκο και δεν μπορώ να αναπνεύσω.Το κάθε λογής μαλακισμένο που πουλάει αλητεία , ιδεολογία , φούντα , βλακεία και καύλα...

ΥΓ. Άμα αυτό που διάβασες δεν σε ενδιαφέρει , στα αρχίδια μου...

Επειδή ξέρω όμως ότι σε ενδιαφέρει , την επόμενη φορά που θα εισπράξω ασέβεια , θα μιλήσω αλλιώς.Και δεν σε συμφέρει.

ΥΓ 2 .Ρουφιάνοι.

Dave ( Φράξια )

https://www.youtube.com/watch?v=mGB7Wf8EVEQ

Η μοναξιά είναι το σχολείο της αυτογνωσίας

Στους καιρούς μας, η μοναξιά θεωρείται απειλή, ήττα. Στο όνομα τούτου του τρόμου, αποφασίζονται και οι βαρύτεροι συμβιβασμοί. Συμβιβασμοί στη συντροφιά, στη δουλειά, στους φίλους, στις ιδεολογίες, στο γάμο.

Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να κοιμούνται με τον εχθρό τους, να μοιράζονται την κάθε μέρα τους με κάποιον που περιφρονούν, που τους μειώνει, τους αποδιοργανώνει το χαρακτήρα, παρά να ζήσουν, έστω και για ένα διάστημα, μόνοι.

Λέγεται ότι «φόβος μοναξιάς είναι φόβος εαυτού» ίσως και γι’ αυτό είναι τόσο ισχυρός, ολοκληρωτικός φόβος. Όταν ο ίδιος ο εαυτός μας, μας είναι άγνωστος, απωθημένος, παραποιημένος και ξένος, τον αποφεύγουμε.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να ζεις μέσα τους χωρίς να ζεις μαζί τους. Όπως και άνθρωποι που ενώ ζεις μαζί τους είναι αδύνατον να ζεις μέσα τους, έγραφε ο Γκαίτε.

Με άλλα λόγια, μέσα σε πολυμελή οικογένεια, μέσα σε φασαριόζικη παρέα που γλεντοκοπά, μέσα σε μια ομάδα που εκδράμει, η εσωτερική μοναξιά, η αληθινή γνήσια μοναξιά ενός μέλους μπορεί να φτάνει στην απελπισία. Δεν είναι όλοι γεννημένοι για να παντρευτούν, δεν είναι όλοι γεννημένοι για να γεννούν παιδιά.

Κοινωνικός δεν είναι ο κοσμικός. Κοινωνικός είναι ο άνθρωπος που μπορεί να συμπαθήσει τον άλλο. Να τον ακούσει με βαθιά προσοχή, να του ανοίξει την καρδιά του. Την κοινωνικότητα την ορίζει η ικανότητα της συμπάθειας και της αλληλοκατανόησης, ενώ την κοσμικότητα η σωματική συνύπαρξη για κάποιου είδους υλική συνεργασία: για να φωτογραφηθούμε, για παράδειγμα, σε κάποιο κοσμικό περιοδικό ή για να ανταλλάσσουμε επισκέψεις με σκοπό να παραμείνουμε σε ένα επίπεδο μελών καλής οικονομικής τάξεως κ.λπ.

«Αν και έχω χρόνια να σε δω, δεν έλειψες ποτέ από τη ζωή μου», έγραψε κάποιος σε παλιό του δάσκαλο.

Αυτές όμως είναι εμπειρίες που μόνο οι θαρραλέοι της μοναξιάς μπορούν να χαρούν. Γιατί η μοναξιά σου ασκεί το κουράγιο, σου εκλεπτύνει τη διαίσθηση, σου στερεώνει την αυτάρκεια και τη σεμνότητα που καταλήγει να επιλέγει κάθε σοβαρός άνθρωπος. Γιατί η μοναξιά είναι το σχολειό της αυτογνωσίας. Και όπως λέει ο Λάο-Τσε: «Αν όλο τον κόσμο γνωρίσεις, γνώρισες πολλά. Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, τα έμαθες όλα».

Προσέξτε ότι οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν βλέμμα βαθύ, ικανό να περιπλανηθεί συγκεκριμένο μέσα στον βαθύ τους εαυτό και μέσα στον βαθύ άλλον που κοιτάζουν. Δείχνουν να γνωρίζουν κάτι παραπάνω απ’ όλους όσοι ολημερίς τρέχουν κι ανακατώνονται σε ατελείωτες απασχολήσεις, φλυαρίες και παρέες.

Οι άνθρωποι που δεν αντέχουν τη μοναξιά, είναι εκείνοι που κάνουν τις χειρότερες σχέσεις. Με τους φίλους, με τα παιδιά τους, και κυρίως με τον ερωτικό τους σύντροφο. Αντιθέτως, εκείνοι που τα έχουν βρει με την ψυχή τους, καταφέρνουν τους πιο πλούσιους δεσμούς. Αγαπούν και είναι σε θέση να νοιάζονται.

Κάποιος ρώτησε ένα σοφό γέρο: «Μα γιατί δεν μπορώ τελικά να κρατήσω ένα φίλο κοντά μου, αφού το θέλω τόσο πολύ;» Και ο σοφός του απάντησε: «Ακριβώς επειδή το θες πάρα πολύ». Η λαχτάρα για σχέση φαρμακώνεται από τη λαχτάρα για ταύτιση, για εξάρτηση, για προβολές, για ρούφηγμα, για χρήση εντέλει.

Με τέτοιες ανάγκες για στόχους, δε συνδέεσαι. Συνεργάζεσαι μόνο για να ανταλλάσσεις αρρώστιες, παθογόνους ερεθισμούς και προφάσεις. Για να αποφεύγεις την πραγματικότητά σου που τρέμεις. Τέτοιες διαθέσεις σύντομα γίνονται αντιληπτές και κάνουν τον άλλον να ασφυκτιά και να απομακρύνεται.

Μάρω Βαμβουνάκη - Από το βιβλίο της '' Ο παλιάτσος και η Άνιμα''

Δεν είμαι τίποτα κι αν είμαι δεν σας αφορά

Σήμερα το Πενταμελές εφετείο Κακουργημάτων έκρινε αθώο σε όλα , τον Τάσο 

Θεοφίλου...

Ο Τάσος Θεοφίλου ήταν ούτως η άλλως αθώος κι αυτό ακριβώς είναι το τρομακτικό στοιχείο που υποβόσκει κάτω από τις δικαιολογημένες χαρές και τα πανηγύρια όλου του Κινήματος και των Αλληλέγγυων ανθρώπων.

Η τεράστια δύναμη τους. Ο αδίστακτος κυνισμός ενός συστήματος εξουσίας του Κράτους , της Αστικής Δικαιοσύνης και φυσικά των φερέφωνων τους στα καθεστωτικά ΜΜΕ που 5 ολόκληρα χρόνια διέσυραν έναν αθώο άνθρωπο καταδικάζοντας τον κάθε μέρα στην συνείδηση του κόσμου και παρουσιάζοντας τον σαν ένα τέρας.

Σήμερα η Αστική τους Δικαιοσύνη μας επέτρεψε να χαρούμε...

Αύριο στην θέση του Τάσου θα βρεθεί  ο οποιοσδήποτε και η οποιαδήποτε από εμάς επειδή απλά αναπνέει...

Στέρησαν 5 ολόκληρα χρόνια την ελευθερία ενός νέου ανθρώπου επειδή απλά μπορούσαν.Επειδή απλά έχουν τη δύναμη να το κάνουν κι αυτά τα χρόνια δεν δικαιώνονται , δεν γυρίζουν πίσω , δεν αναπληρώνονται.

Με το έτσι θέλω μπορούν ανά πάσα στιγμή να παίζουν με τις ανθρώπινες ψυχές και ψυχολογίες...Αυτό ακριβώς είναι το τρομακτικό και για αυτόν τον λόγο αλλά και για πολλούς άλλους δεν αναγνωρίζουμε κανένα δικαστήριο τους , καμιά απόφαση τους.Δεν αναγνωρίζουμε την λογική της '' καλής'' και '' αμερόληπτης'' δικαιοσύνης τους και δεν αποδεχόμαστε κανέναν Αστικό φορέα '' Δημοκρατισμού''...

Μέχρι την ολοκληρωτική ισοπέδωση του σάπιου οικοδομήματος τους...

Μέχρι την νίκη , για την ελευθερία , την ισότητα και για έναν κόσμο χωρίς αδικία και εκμετάλλευση.

Τίποτα δεν ξεκινάει και ποτέ. Όλα συνεχίζονται.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΗΡΙΑΝΝΑ !!!

'' Δεν είμαι τίποτα κι αν είμαι δεν σας αφορά.

Δεν θα σας προσφέρω καμία ιδιότητα μου για να σας κάνω τη χάρη

να με κατατάξετε ανάλογα και να με καταδικάσετε...''

Ρένος Αποστολίδης

Ανακοίνωση του Dave των Φράξια για την Ηριάννα και τον Τάσο Θεοφίλου.

Καταδικάστε την ύπαρξη μας.
Την αναπνοή μας.
Την βούληση και επιλογή μας.
Καταδικάστε το βλέμμα μας.
Τη ματιά μας και την ψυχή μας.
Καταδικάστε το σώμα μας.
Την μπύρα και το κρασί που πίνουμε.
Την ανάσα και το φιλί που δίνουμε.
Τον έρωτα μας.
Τους στίχους , τα τραγούδια , και τον αέρα που αναπνέουμε.
Καταδικάστε τα λουλούδια που μυρίζουμε
Τον δρόμο που περπατάμε , τις ώρες που μετράμε.
Τις στιγμές που ζούμε , το φαγητό που τρώμε.
Τις εργατοώρες που μας κλέβετε.
Τα τατουάζ που κεντάμε στο κορμί μας.
Τους φίλους μας , τις γκόμενες και γκόμενους μας.
Τη μοναξιά μας.Τη μοναχικότητα μας.Τα ταξίδια μας.
Την σκέψη και την ελευθερία μας.

Αριστερά και Δεξιά βρωμόσκυλα καταδικάστε μας.
Σας ενοχλούμε πολύ...Το γνωρίζουμε αυτό.
Πριν από όλα αυτά όμως , Ελευθερώστε την Ηριάννα και τον Τάσο και μετά ολόψυχα ψοφήστε σιγά σιγά , και βασανιστικά.

Σιχάματα βγαλμένα από την ίδια μήτρα.
Κυνηγήστε και μένα.Με λένε Γιάννη...Σας περιμένω.