Αθανασία.

Ξεμυτισε και χόρευε.
Τραγουδούσε και προστάτευε.
Είχα την αγωνία αν θα νιώσει.

Ένιωσε.

Τι το θελε ;
Γυρνάει από τότε δω και κει.
Χιλιόμετρα κι απέραντες ευθείες.
Μου έδινε πάντα την αίσθηση
πως κάτι ψάχνει.Τίποτα δεν ψάχνει.
Ταυτότητα δεν έχει γι αυτό
την χάνει πάντα.
Μα πάντα είναι παρούσα
κι αυτό τυγχάνει πάντα... ( ; )

Μια μέρα ούρλιαξε μόνη
κλειδωμένη σε ένα αυτοκίνητο.
Δηλαδή στο σπίτι της.
Άκουσα τον απόηχο.
Βγήκα έξω , δειλός , να απαντήσω.
Πριν καν ρωτήσω.

- Άσε με να πάω...!

Έτσι μου είπε.
Εγώ ανίκανος να πάω την άφησα.
Κι έτσι μάζεψα τις επιδερμικες μου
ευκολίες και αφέθηκα στον δρόμο της.
Πήγε εκείνη κι ακόμα πηγαίνει.
Κι εγώ ξοπίσω να καταγράφω.
Γιατί την Ζωή την ορίζουν όσοι Ζουν.
Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές.
Οι καλλιτέχνες κρατούν τα πρακτικά.


Από τότε , την αγαπώ
Τόσο βαθιά που λέξεις να βρώ
δεν τολμώ.
Φοβάμαι μήπως το άγγιγμα τους
την λερώσουν.

Γιατί η Ζωή αν είχε παρατσούκλι
θα την λέγαν "Αθανασία".

Τι ειρωνεία.


Γιάννης Μίχας Νεονακης ( Dave )

Τοξικολογικές εξετάσεις ανθρωπιάς.

Τοξικος άνθρωπος : Αυτός που δεν αντεχει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό και μονίμως τροφοδοτείται αναδεικνύοντας και ενισχύοντας τις αδυναμίες των αλλων.Οι αδυναμίες και η χαμηλή αυτοεκτίμηση του άλλου , αποτελούν για εκείνον φιάλη οξυγόνου γιατι το φορτίο της εξερεύνησης του εαυτού του ειναι ασήκωτο και απαιτεί μεγάλο σθένος να το αναλάβει.

Κάποιοι από αυτούς έχουν την διαστροφική ευφυΐα να μπορούν να διακρίνουν τα αδύνατα σημεία των άλλων , με σκοπό τον συναισθηματικό χειρισμό και την

χειραγώγηση τους, ώστε να τους κρατούν δέσμιους γιατί ακριβώς επειδή είναι διαστροφικά ευφυείς , γνωρίζουν και τους

δικούς τους φόβους που σε πολλές

περιπτώσεις ειναι η απόρριψη και η έλλειψη σημασίας απ'τους άλλους.Κάποιοι άλλοι είναι άνθρωποι χαμηλού πνευματικου και ηθικού υποβάθρου,μέτριοι και ημιμαθείς

αλλά και σ'αυτή την περίπτωση έχουν την ίδια δυναμική απόκρυψης αυτών των

χαρακτηριστικών ειδικά απέναντι σε ανθρώπους με αρκετά ποιοτικό και δυναμικο περιεχόμενο , αλλά με ευδιάκριτα μηδαμινή αυτοεκτίμηση.

Σε μια εποχή κυνική με ρηχά και αποκτηνωμενα ένστικτα , γενικευμένων απλουστεύσεων και προσεγγίσεων , όπου η επιβίωση και η προσωπική ανέλιξη μετατρέπονται εμμονικα σε καθημερινό

αυτοσκοπό , με τους ανθρώπους έρμαια

και υπηρέτες των ίδιων υλικών δημιουργημάτων τους , η τοξικότητα σαν

χαρακτηριστικό διαιωνίζεται ολο ένα

και πιο πολύ και φυσικά εισχωρεί σαν

γάγγραινα και στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Πλέον το μότο " ο θάνατος σου η ζωή μου "

είναι καθεστώς και τείνει να παγιωθεί ως

φυσιολογική και ηθικά αποδεκτή εξέλιξη.

Η εντατική πολτοποίηση σκέψης με την

εμφύτευση της πεποίθησης πως η  αναρρίχηση προς την επιτυχία κατακτιέται με κάθε τρόπο και κόστος που ανάγεται

σε κανονικότητα, καθώς και το ενοχικο σύνδρομο του ανεπαρκή που τεχνηέντως

ορίζει την συνείδηση οποιουδήποτε

παρεκκλίνει απο αυτό το μοτίβο , είναι πλέον η επικρατούσα κυνική πλευρά και

εκδοχή σε καθημερινό επίπεδο και δηλητηριάζει τους αξιακους αισθητήρες

μας σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας. Από τους χώρους εργασίας μέχρι την τηλεόραση ,την διασκέδαση , το σπίτι και τις παρέες  μας.

Από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια ακόμα

όπου ο κόσμος των παιδιών ούτως η άλλως

είναι σκληρός , παρατηρούνται αρκετά κρούσματα ψυχολογικής κακοποίησης ως ένα θλιβερο αποτέλεσμα μίμησης μιας κοινωνίας αρρωστημένης που μοιάζει με έναν αυτοανοσο οργανισμό που σαπίζει απο μέσα και καταστρέφει τα ίδια του τα όργανα

Φυσικά ακόμα και στις προσωπικές μας

συναναστροφές είτε φιλικές είτε ερωτικές,

όπου εκεί πολλές φορές η μορφή του δηλητηρίου είναι ιξώδης και αργεί να

εξαπλωθεί , η συστηματική με την μάσκα του ενδιαφέροντος παρεμβατικότητα , η λεκτική βία , η ισοπέδωση προσωπικότητας και ο χλευασμός είναι μερικες μόνο από τις πρακτικές επικράτησης και επιβολής.

Απέναντι λοιπόν σε όλη αυτή την νοσηρή πραγματικότητα , το ζητούμενο δεν είναι η απλή καταγραφή και περιγραφή της,ούτε

και οι ηδονικες αλληλοκολακειες όσων επιβιώνουν διαφεροντας , αλλά η συνεχής καταγγελτικη μας στάση σε τέτοιου είδους συμπεριφορές  και καταστάσεις.Η επίμονη και ακούραστη καταδίκη και η ανεξάντλητη ανάδειξη σε οποιαδήποτε περίπτωση νιώθουμε ότι θίγεται η ανθρώπινη μας υπόσταση , η αξιοπρέπεια μας ή η συλλογικής και αλληλέγγυας οπτικής , ηθική μας.

Στην εποχή της τοξικότητας , της μισανθρωπίας,της απομόνωσης και της αποκτήνωσης , θα απαντάμε με τον ίδιο κυνικό τρόπο και στην ίδια γλώσσα για

να μας καταλαβαίνουν.Ακομα κι όταν αυτά εκφράζονται ανάλαφρα και με την μορφή πλακιτσας ότι η σκατοψυχια ,το μίσος και

ο κανιβαλισμός δεν έχουν καμία θέση

στην καθημερινότητα μας.

Ποτέ , πουθενά και σε οποιαδήποτε

έκφραση και εκδοχή των ανθρωπίνων σχέσεων.

Γιάννης Μίχας Νεονακης ( Dave )

Ίδιοι οι λογοι.

Κουρασμενοι μετα απο παρτυ,λέει...
Κοίτα τούς , θα μπορούσαν να ειναι φίλοι μας.
.Ιδιο στορρυ,αλλος τόπος και χρόνος.Σα να λεμε,ιδιοι λογοι,αλλες αφορμες...

Πάρε βλέμματα.Δες καλά τα σώματα: σου μιλούν.Ολα σου μιλούν. Με ένταση και βάθος.Θα μπορούσες να σαι συ.Θα μπορουσες να τους μοιάζεις.Να σαι κει.Να σαι αυτοί.Δες το.Κατάλαβε το.Νιωσ το.Τους μοιάζεις κ δε το ξέρεις.Θα μπορούσες τουλάχιστον.Αισθητικά..Εμπειρικά...
Αρα μετά ελα κ πες μου: Γ Ι Α Τ Ι ;;
 Γιατι να περιοριστώ στα σημεία κ τις επιταγές των καιρών μου; Σ αυτά που μου φοράνε;Στο πως μου λενε να ζω , να σκέφτομαι , να βλέπω , να υπάρχω
να λογίζομαι τον εαυτό μου , να μιλάω , να στέκομαι
να ντύνομαι , να θέλω , ΝΑ ΕΙΜΑΙ.

Εφ'όσον ο χρόνος, - λεει συνεχεια ενας φιλος - δικαιολογωντας την αιωνια μου χρονοκαθυστερηση,δεν υπαρχει.

Κ εχει δίκιο,μάγκα μου.
 Αφου λοιπόν οι κοσμοθεωρίες εξαρτώνται απ τις συνθήκες κ οι συνθήκες ειναι οι μόνες που αλλάζουν,μεταβάλλονται,αλλά στο κέντρο τους ο άνθρωπος ειναι ο ίδιος (συμπεριφορικα μόνον αλλάζει) γιατι να καλουπωνω τα πάντα μου κ αντί απλα να προσαρμόζομαι στις συνθήκες εξελικτικά να γίνομαι σκλάβος αυτων; Γιατι να γίνομαι δούλος του καθωσπρεπισμού του σήμερας Γιατι να κάνω δικές μου τις ανάγκες κ τα γούστα των άλλων αντι να ανακαλύπτω κ να διαμόρφωνω τα δικά μου ;Απλά για να συναδω με το σήμερα; Απλά για να ταιριάζω ,για να χωραω; Αφου ο πόνος,η ηδονή,η αγάπη,η ευχαρίστηση ειναι ίδια σ όλους τους τόπους κ τους χρόνους μ αλλες φορεσιές...

 Ξερεις τι θα θελα; ΘΕΛΩ μάλλον, να μπορώ να δω μεσα απ τα μάτια των ανθρώπων όλων των εποχών κ των χρόνων.Να ταξιδέψω μεσα απ αυτους κ τις διηγήσεις τους.Να μυρίζω,να ακούω,να βλέπω,να αισθάνομαι μαζι τους.Να δανείζομαι την ευφυΐα τους αγκαζέ με τις εμπειρίες τους,μελετώντας τους,ψάχνοντας τους.Και ταξιδεύοντας η ίδια ρεαλιστικά να τους εντοπίζω στις διάφορες γωνιές της γης ούσα παρούσα,να τους βρίσκω σε γεύσεις,εικόνες,αρώματα η ακόμα κ άλλων βλέμματα..Να τους ανακαλύπτω μεσα μου.Σε στιγμες...

Λες οι ταξιδευτές γι αυτό να αντέχουν τη μοναχικότητα;Γιατι ξέρουν πια καλά οτι φέρουν μέσα τους ο,τι αμοιβαία άγγιξαν κ όλα, όσα οσα με αυτά, ενωθηκαν ;
Θύελλα.Και παραλήρημα...Τώρα θα βάλω φάνκ και καουμποικα.Έτσι για να μη μ αφήνουν οι φίλοι να πλησιάζω τα στερεοφωνικά στις συναντήσεις μας.Γιατι αυτή ειναι η δική μου συνάφεια με το συλλογικό ασυνείδητο,αυτές είναι οι δικές μου αρχετυπικές τάσεις που εκφράζονται μέσα απ τα γούστα μου,μέσα απ τις χίλιες ζωές που ζώ στη φαντασία μου όταν χάνομαι στη μουσική,όταν ταυτίζομαι μ΄'όλους αυτούς την ώρα που φτύνουν τη ψυχή τους με τέχνη.Κ με γεμίζουν εμπνευση για το σήμερα.Τους κλέβω...

They make me see....

"I'm the lizard king,I could do anything" (J.Morrison)

Αφέσου.


Κρίστι Γιακοπούλου.