Τα κορίτσια που ταρακούνησαν για λίγο την υποκρισία.

Ακολουθεί το Μανιφέστο των κοριτσιών
που διακομωδησαν την παρέλαση
τις 28ης Οκτωβρίου στην Ν.Φιλαδέλφεια.



Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;
Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;

Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;
Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.

Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας.
Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.

Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.

Τι κοινό μπορεί να'χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να'χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.

Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.

Γι' αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι... Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python.  Με το δικό μας silly walk και ρυθμό. 

Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για "προβληματικά παιδιά". Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.

Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.

Υ.Γ.  
Επιλέξαμε να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες,  τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.

10 "στρατιωτάκια" της υπο-κριτικής τέχνης

Είχες δίκιο.

Με ρώτησες κάποτε

πότε είναι η στιγμή που πρέπει

να τελειώσει ένα ποίημα.

Σου είπα : ποτέ.

Σε ρώτησα κάποτε

αν θα μπορούσες να ζήσεις

χωρίς εμένα.

Μου είπες : Μπορώ.Αλλά δεν θέλω.

Με ρώτησες κάποτε

ποιό είναι το Όνειρο μου.

Σου είπα : δεν πιστεύω στα Όνειρα.

Σε ρώτησα κάποτε 

αν είμαι αυτό που θες.

Μου είπες : Όχι.Αλλά θέλω αυτό που είσαι.

Με ρώτησες κάποτε

τι φοβάμαι πιο πολύ.

Σου είπα : Τις παύσεις.

Σε ρώτησα κάποτε

αν τρομάζεις που όλα αλλάζουν.

Μου είπες : Θα τρόμαζα αν έμεναν ίδια.

...

Κοιτούσαμε αλλού.

Πάψαμε να μιλάμε...

Κι εγώ με το ύφος του άνετου

σου είπα : ας μην τα παίρνουμε

όλα τόσο σοβαρά.Κάποτε δεν 

θα μας θυμάται κανείς.

Μου είπες : Δεν νομίζω ότι το 

αντέχεις αυτό.

Είχες δίκιο.Δεν το αντέχω.

Δεν θυμάμαι που ήμασταν.

Πάντως σίγουρα για εκείνο το μέρος

ήμαστε ήδη νεκροί.

Γιάννης Μίχας Νεονάκης  | Dave 

Εξαγνισμός.

Ποιος απ'όλους τους
Θεούς σας μου ταιριάζει
Ποια ύπουλη ευχή σας με μισεί
ποιος κατάλληλος
θεσμός σας με δαμάζει
σε ποιο φινάλε περιμένω μια αρχή.

Ποιο θαμμένο μυστικό
με συντροφεύει
πριν απο κάθε τελευταία μου πνοή
σε ποιο ρυθμό τα βράδια
η τρέλα μου χορεύει
και πάντα χάνεται το φως πριν να φανεί.

Σε ποιά στιγμή με έχω
κλειδώσει και με σέρνω
Σε ποιό αντίο αιμοραγουσα πιο πολυ
Τι ξεγλιστρά ξανά
και δεν τα καταφέρνω
ποια αντανάκλαση μου, ειναι αληθινή ;

Ποιοί διψασμένο με κρατουν
και δεν μου δίνουν
Λίγο νερό και μια σκιά να δροσιστώ
Δεν είμαι εγω , δεν ειμαι εδώ
ποτέ δεν ήμουν
μη με ενοχλείτε προσπαθώ να τρελαθώ.

Γιάννης Μίχας Νεονάκης ( Dave )

* Η φωτογραφία είναι από έργο του ζωγράφου Ιερωνύμου Μπος.

Ποια η γνώμη σου για το προσφυγικό και πως βλέπεις τα πράγματα γενικά ;;

Με ρώτησε ξαφνικά ένα ανθρωπόμορφο δίποδο , νομίζοντας ότι θα ενισχύσω το ρατσιστικό παραλήρημα στο οποίο ήδη είχε υποπέσει...

Αρχικά θα σου πω το εξής.Το οτι κατάφερες παραδόξως να βάλεις σε σειρά μερικές λέξεις και να μου κάνεις ερώτηση , δεν σημαίνει οτι ξέρεις και το πραγματικό τους νόημα.Η λέξη γνώμη προέρχεται απο το αρχαιοελληνικό ρήμα γιγνωσκω , που σημαίνει ξέρω.Δηλαδή εχω γνώση του θέματος για το οποίο μιλάω.Εσύ δεν μπορείς να έχεις γνώμη αφενός γιατί το μυαλό σου έχει μετατραπεί σε μία πολτοποιημένη μάζα και αφετέρου γιατί η ερώτηση σου κρύβει μια αδίστακτη κυνικότητα.

Εγώ λοιπόν δεν έχω γνώμη γιατί δεν γνωρίζω , αλλά θα σου πω ευχαρίστως τι πιστεύω και " πως βλέπω τα πράγματα γενικά "...Πιστεύω οτι για το Προσφυγικό φταις εσυ.Εσυ που κοιτάς την δουλίτσα σου.

Εσυ που ψηφίζεις μια χούφτα απο ψυχοπαθείς εντεταλμένους να υπηρετούν μια μαφιόζικη συμμορία απο τραπεζίτες και τοκογλύφους.Εσύ που έχεις γνώμη για το οτιδήποτε και μιλάς με τέτοια ευκολία ακόμα και για τον πόνο κάποιων ανθρώπων , με το γνωστό ύφος καφενειακής προσέγγισης του μαλάκα που νομίζει ότι είπε κάτι σοβαρό και συνέχισε να παίζει πρέφα.Πιστεύω οτι εσυ ευθύνεσαι γιατί συντηρείς και ενισχύεις την δύναμη αυτών των μαφιόζων που εξαθλιώνουν τους ανθρώπους , κάνουν πολέμους , λεηλατούν την Φύση , βασανίζουν ζώα , θολώνουν την σκέψη σου , λένε ψέματα και νεκρώνουν το πνεύμα σου. Εκμεταλλευονται και σκοτώνουν στον βωμό του κέρδους.Εσύ ευθύνεσαι και η φάρα σου.Η φάρα του φιλήσυχου νοικοκυραίου.Εχεις μετατραπεί σε ένα δίποδο τέρας που διψάει για αίμα και που νομίζει οτι έχει γνώμη και το δικαίωμα να αγγίζει θέματα σημαντικά που δεν είναι καν σε θέση να σταθεί ισάξια απέναντι τους.Εσυ ευθύνεσαι , γιατί στο ενδεχόμενο απειλής της ήσυχης ζωούλας σου και της θλιβερής  περιουσίας σου , μετά χαράς θα έριχνες κι εσυ μερικές κλωτσιές σε κάποιον άλλο Ζακ μέχρι να τον δεις να φτύνει αίμα και να πεθαίνει στην άσφαλτο κι αν δεν το έκανες μέχρι σήμερα ειναι γιατί ξέρεις οτι κάτι τέτοιο θα ήταν παράνομο.Αυτός ειναι ο λόγος και όχι γιατί σε περιβάλλει κάποιος ηθικός φραγμός.Ναι , τέτοιο κάθαρμα είσαι.Εσυ ευθύνεσαι γιατί ψηφίζεις φασίστες και έχεις και το θράσος να αναρωτιέσαι ποια ειναι η λύση στα προβλήματα σου και ανοίγεις και συζητήσεις τρομάρα σου.Εσύ ευθύνεσαι όπου κι αν βρίσκεσαι.Άλλωστε το ποσοστό της φάρας σου παντού το ίδιο είναι κι απλώς διαμορφώνεται πληθυσμιακά.

Μα για να βρεις την λύση ρε κακομοίρη πρέπει να ξέρεις ποιο ειναι το πρόβλημα κι εσύ οχι απλά δεν το ξέρεις αλλα μην σου πω ότι δεν έχεις κι ολας πρόβλημα.Μια χαρά είσαι.Μια χαρά σε κυβερνάνε οι Βελόπουλοι , οι Κουληδες, οι Μπουμπουκοι και οι Μπογδανοι...Αυτοι σου αξίζουν και πολύ σου είναι...Μια χαρά σκλάβος είσαι και μια χαρά δουλεύεις για αυτούς και τα αφεντικά τους.Τους Σαββίδηδες , τους Μαρινακηδες και τις εγκληματικές συμμορίες τυπου ΔΝΤ που έχουν αποφασίσει οτι εσύ και το παιδί σου θα χρωστάτε οσο αναπνέετε...Κι όχι απλά δεν έχεις πρόβλημα αλλά το ευχαριστιέσαι κι ολας αραδειαζοντας αποψαρες για το οτιδήποτε, ξύνοντας τα αχαμνά σου με το ύφος του βαρυμαγκα ξερόλα, την ίδια στιγμή που η σφαγή εκεί έξω συνεχίζεται και σε λίγο φτάνει και στο δικό σου κατώφλι.

Σκέψου την επόμενη αναρτησουλα σου.Μάζεψε μερικά likes , νιώσε κι εσύ λιγάκι δημοφιλής και πέσε για ύπνο...Αύριο και πάλι σκλάβος θα είσαι και ο τσαμπουκάς σου θα περιοριστεί και πάλι σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους γιατί αυτούς που σου κάνουν πραγματικό κακό δεν τους βλέπεις καν ρε καημένε και έχουν τη δύναμη να ελέγχουν ακόμα και την συχνότητα της αναπνοής σου.Δώστους αναφορά , προσκύνα τα αφεντικά σου.Παρε 500 ευρώ στην καλύτερη και ζήσε μαλάκα...Ψωροπερηφανε , φαντασμένε που έχεις και άποψη γελοίε.

Κι όσο για την περήφανη πατρίδα σου που "απειλείται απο λαθραίους εισβολείς" , σε ενημερώνω οτι δεν έχεις καν πατρίδα παλιομαλακα...Σου έχουν απλώς παραχωρήσει ένα γεωγραφικό διαμέρισμα.Ένα προαύλιο να κάνεις βόλτες και τους ανήκεις όσο τους ανήκει οτιδήποτε  υπάρχει γύρω σου...Εσύ συνέχισε με την ψυχωσική σου εμμονή να θεωρείς ότι μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια , μπορεί να χεις την παραμικρή σχέση με τους Αρχαίους Έλληνες και τον Πολιτισμό τους.Συνέχισε να καυχιέσαι για κατορθώματα άλλων όπου εσύ ουδεμία συμβολή είχες.Εσύ το μόνο για το οποίο εκπαιδεύτηκες είναι το πως να προσκυνάς , να φαντάζεσαι εχθρούς και να σου φταίνε πάντα οι άλλοι.

Ξεφτιλισμένε.

Γιάννης Μίχας Νέονακης ( Dave )

Πίσω απ'τα μάτια είναι η ψυχούλα σου.Να τα προσέχεις.

H γιαγιά μου η Μαρία γεννήθηκε στον
Υψηλάντη της Βοιωτίας.Μια γυναίκα
αγράμματη που από την αρχή της ζωής της έμαθε να τρώει ξύλο , να βιωνει την αδικία και να έχει το κεφάλι της πάντα χαμηλά
μέχρι το τέλος...

Θυμάμαι που έπιανε τα κάρβουνα με
τα χέρια και δεν καταλάβαινε τίποτα.
Δυνατή γυναίκα και στις δουλειές
μπροστάρησα πάντα.Ποτέ δεν λέγαμε
πολλά με το στόμα κι όταν ήθελε να με
κοιμήσει μου έλεγε μια ιστορία και μόλις
έβλεπε τα βλέφαρα μου να κλείνουν
με φιλούσε απαλά στο μέτωπο και μου
ψιθύριζε : Κοιμήσου τώρα παιδί μου ,
ράψαν τα ματάκια σου... Άκου κουβέντα...

Ότι πιο γλυκό άκουσα στην ζωή μου.
Ποτέ της δεν ζητούσε τίποτα κι όταν
καμιά φορά της πήγαινα κάποιο δώρο
ντρεπόταν γιατί ένιωθε οτι δεν το άξιζε
και μου έλεγε οτι ειναι πολύ για εκείνη
και να μην το ξανακάνω.Κάθε φορά που

ανέβαινα στο χωριό από την Αθήνα
και την συναντούσα , δεν με αγκάλιαζε
νόμιζε πως με τα σκληρά της χέρια θα
με πονούσε κι έτσι τα έβαζε στα μάτια μου
και τα χάιδευε όσο πιο απαλά μπορούσε.
Αυτό ήταν και το μόνο που ήθελε αν
θα μπορούσε να ζητήσει κάτι απο την ζωή
η από τον Θεό.

Πίστευε οτι τα μάτια τα λένε ολα.
Πίσω από αυτά είναι η ψυχούλα σου
γαλανομάτη μου , να τα προσέχεις...
Έτσι μου έλεγε.

Από έναν αγράμματο άνθρωπο άκουσα
τα πιο σπουδαία πραγματα και ένιωσα
τόσο όμορφα μόνο απο τα δυο της χέρια.
Με δυο κινήσεις της , όλος ο κόσμος.

Έφυγε στα 85 της και σήμερα αναρωτιέμαι
πως γίνεται ενας τόσο ταλαιπωρημένος
άνθρωπος να βρει χώρο και να δώσει
τόσο φώς και ο τυχερός να είμαι εγώ...

Δεν ξερω.
Άνθρωποι...


* Την ιστορία μας την έστειλε
ο Παναγιώτης από το Παγκράτι.

** Επιμέλεια και επεξεργασία : Μετερίζι.
Φωτογραφία : PillowFights

Σιχαίνομαι τις παρέες.

Ειδικά όταν έρχεται η ώρα να συστηθώ , να δώσω παράσταση και να δηλώσω τίτλους... Με πιάνει ένα άγχος , αν θα είμαι αρκετος
για τα μέτρα τους.Αν θα μπορέσουν κάπου να με κατατάξουν.

Αφού αγαπούν τις ιδιότητες ,
τους τίτλους και την καταξίωση...

Πως να τους πω οτι δεν είμαι τίποτα ; Πώς να τους πω ότι δεν θέλω τίποτα;Πώς να τους πως οτι δεν κάνω τίποτα ; Πως ;

Αν αυτό το στάδιο περάσει ανάλαφρα θα πρέπει να τους πω αυτά που νομίζω ότι κάνω...Αυτά που νομιζω οτι είμαι..Και τότε θα αρχίσουν οι γνώμες και οι απόψεις.

Θα τους πιάσει αυτό το επικριτικό ύφος με τον μανδύα του ανθρωπιστικού ενδιαφέροντος και θα προσπαθούν να με πείσουν ότι έχω παρει λάθος στροφή...
Εγώ μόνο ουρλιαχτά θα ακούω.Όχι γνώμες.
Μόνο ουρλιαχτά...

Και θα παριστάνω ότι τους παίρνω σοβαρά...Και θα βιάζομαι...Όλο και πιο πολύ
θα βιάζομαι.Να τελειώνω.Να πάω να μείνω
μόνος μου...

Σιχαίνομαι τις παρέες.

Ειδικά αυτές που μιλούν για Ζωή και την στριμώχνουν σε συμπιεσμένους συμβιβασμούς και θλιβερές επιτυχίες.
Ποια ποίηση ; Γελάνε με αυτή την λέξη.
Θέλουν πραγματικότητα.
Συμβιβασμό και κανονικότητα..
Πως να τους πω οτι παρ ολο που με βλέπουν εγώ δεν είμαι εδώ ;

Ακόμα και οι φίλοι μου.
Έτρεξαν γρήγορα.Πρόλαβαν...
Τους ξέρασε το κύμα στην ακτή του φυσιολογικού.Ενω εγώ παλεύω ακομα.
Τουλάχιστον να μην πνίγω.


Χωρίς ρηχότητα δεν υπάρχει βάθος...
Δεν θέλω να σκεφτώ τι συμβαίνει με το αντίθετο.Όχι.Δεν θέλω να το σκεφτώ.

Σιχαίνομαι τις παρέες.


Γιάννης Μίχας Νεονακης | Dave

Ξεκίνα.Σήμερα είναι η μέρα σου !

Μην επιζητάς να χωρέσεις στον

δρόμο κανενός.Φτιάξε τον δικό σου.

Ζήσε για σένα.Όχι συγκριτικά...

Αγάπα για σένα.Άσε τι κάνει ο άλλος.

Νιώσε , γιατί είναι όμορφο να νιώθεις.

Μην περιμένεις εξαργύρωση , ούτε

επιβράβευση επειδή ένιωσες.Σταμάτα.

Σε παρακαλώ , σταμάτα το.

Σταμάτα να σε νοιάζει τι λένε ή τι κάνουν

οι άλλοι.Συνήθως αυτοί από τους οποίους

γυρεύεις επιβεβαίωση , ξέρουν ήδη

πόσο σημαντικη-ος είσαι.Δεν σου κάνουν

την χάρη όμως.Ξέρεις γιατί ; Γιατι πέφτεις

στα μάτια τους και δεν τους αρέσει.

Ναι είναι άρρωστοι οι άνθρωποι και

πολύπλοκοι.Μην το ψάχνεις...

Είπα πριν οτι είσαι σημαντική -ος.Είσαι!

Χώνεψε το.Και είσαι όχι επειδή δεν είναι

κάποιος άλλος.Είσαι επειδή είσαι.Τελεία.

Δεν χρειάζεται να είσαι καλύτερη -ος

από κάποιον άλλο , ούτε ομορφότερη - ος

ούτε ικανότερη - ος.Χρειάζεται να είσαι

όπως νιώθεις , εσύ ξέρεις τι συμβαίνει

μέσα σου και γιατί.Οι υπόλοιποι ξέρουν

οτι τους δείχνεις.Όπως σε μετράς έτσι σε

μετρούν.Όπως σου φέρεσαι έτσι θα σου

φερθούν.Όπως αξιολογεις εσύ εσένα , έτσι

θα σε αξιολογήσουν.Κανείς δεν πρόκειται

να σε υποτιμήσει αν δεν το επιτρέψεις.

Χειραφέτησε την σκέψη σου...

Μην κρέμεσε από τα χείλη κανενός.

Σεβασου , εκτίμησε αλλά μην θαυμάζεις

κανέναν.Ο καθένας λέει και πράττει

ανάλογα με το σημείο που βρίσκεται

την κάθε φορά.Το σημείο αυτό είναι

αποτέλεσμα δικής του προσωπικής

διαδρομής.Εσυ φτιάξε το δικό σου λοιπόν.

Ξέρω ότι επιπλέουν οι φελλοί ,εκεί έξω.

Αυτοί επιβιώνουν.Κι εσύ το ξέρεις.

Το ζεις καθημερινά , είμαι σίγουρη.

Όσο πιο βαθύ και ουσιαστικό είναι το

περιεχόμενο σου , τόσο πιο μόνη-ος και

περιθωριακή -ος , θα νιώθεις.Γνωρίζω...

Μαγκιά σου και έννοια σου...

Κάπου θα υπάρχει λίγος χώρος και

για σένα.Κι αν δεν υπάρχει φτιαξτον εσυ.

Να σε αγαπάς , να σε νοιάζεσαι και να μην

βάζεις κανέναν πάνω από σένα.

Όσο σημαντικός κι αν είναι κάποιος στην

ζωή σου.Κι αυτό δεν είναι αλαζονεία ούτε

αυταρέσκεια.Είναι αυτοσεβασμός...

Αν κάτσεις να παρατηρήσεις κάποια

στιγμή πόση ενέργεια και φαιά ουσία

σπαταλάς καθημερινά σε ασήμαντα πράγματα , σου υπόσχομαι οτι θα εκπλαγείς.

Δοκίμασε το.Παρατήρησε την σκέψη σου.

Με σενα γεννιέσαι.Με σένα μεγαλώνεις.

Με σένα γερνάς και με σένα πεθαίνεις...

Εσύ δίνεις αξία και ορίζεις τι είναι σημαντικό η ποιός...

Ξεκίνα.Σήμερα είναι η μέρα σου.

Παίξε.

Είναι ωραίο παιχνίδι η Ζωή.

Βίκυ Κάπα.

Όσες δικαιολογίες χρειάζεται.

Άλλη μια μέρα εδώ
στη γειτονιά των αλλοπαρμένων
νεόπτωχων και ταλαιπωρημένων.

Τα μούτρα θα πλυθούν βιαστικά
ίσα να φύγει η πρώτη νιότη
οι τσίμπλες , η νύστα κι οι ενοχές.
Το βάδισμα βιαστικό και υποτακτικά
προσαρμοσμένο θα κατρακυλήσει
στις σκάλες , πρόθυμο να παραδώσει
άνευ όρων την Ύπαρξη στους κλειδουχους
των Ονείρων...

Άλλη μια μέρα που το γαργαλητο
θα αντικαταστήσει το συμπιεσμένο γέλιο.
Η χειραψία την γροθιά.
Το μουρμουρητό την φωνή.
Η αλήθεια θα ζητήσει θαλπωρή απ'το ψέμα.
Το σκεπάρνι θα καρφώσει την προκα βαθιά.
Άλλη μια καρέκλα θα φτιαχτεί
να φιλοξενήσει πουπουλενιους κώλους
ευνοημένων καθαρμάτων.
Άλλη μια μέρα εδώ στην γούρνα
των στιγμών με το ίδιο βρώμικο νερό.

Τελικά η χθεσινή δεν ήταν η τελευταία.
Έχει κι άλλο τίποτα μπροστά...
Είμαστε εντάξει.Έχουμε φτιάξει όσες
δικαιολογίες χρειάζεται ώστε
να συνεχίζουμε αμέριμνοι να
καυχιομαστε πως δήθεν έχουμε την
παραμικρή σχέση με οτιδήποτε Ανθρώπινο.


Γιάννης Μίχας Νεονακης ( Dave )

Μια γεύση Χειμώνα , στις 2/11

Ο Άγνωστος Χειμώνας θα εμφανιστεί
ζωντανά στην σκηνή του ιστορικού
ΑΝ club ,το Σάββατο στις 2 Νοεμβρίου
και θα μας παρουσιάσει δουλειές από
όλη την μέχρι τώρα δισκογραφία του.

Γνωστός για την αυθεντικότητα και την συνέπεια της στάσης του στα
μουσικά πράγματα της ανεξάρτητης
κυρίως σκηνής καλείται να επιβεβαιώσει
την εκρηκτική του παρουσία και
δυναμική του λόγου του για ακόμη μια φορά στον κεντρικό πυρήνα της Αθήνας.

Μαζί του επί σκηνής ο Dj Micro
Καθώς και άλλα μέλη από το συγκρότημα
που ανδρώθηκε : Ψυχοδραμα 07.

Ωρα έναρξης : 21:00
Είσοδος : 10€
Προπώληση : 8€

Επισκεφθείτε την σελίδα του στο
Facebook " Άγνωστος Χειμώνας 07 "
για περισσότερες πληροφορίες.

Έτσι γουστάρω και δεν είμαι καλά.

Την μελαγχολία σου να 

την αγκαλιάζεις.Το ίδιο και την

θλίψη σου.Έχουν την δική τους αξία.

Να μένεις μόνη -ος σου.Δεν ειναι κακό.

Μόνο κακό δεν είναι.Χρειάζεται.

Ο εαυτός σου σε έχει ανάγκη.

Θέλει κι αυτός την προσοχή του.

Θέλει μια αγκαλιά , ένα χάδι...

Να μην νιώθεις τύψεις οταν δεν

νιώθεις καλά...

Ζεις σε μια εποχή ψεύτικη.Πολύ...

Άγρια , βάρβαρη και άσχημη.

Στην εποχή της ψυχαναγκαστικής

ευτυχίας.Είσαι ευαίσθητη -ος...

Και πολύ καλά κάνεις.Νιώθεις...

Καλείσαι να διαχειριστείς χιλιάδες

πράγματα καθημερινά εκ των οποίων

αρκετά απο αυτά σου έχουν επιβληθεί

χωρίς κανένα λόγο.Χωρίς ουσία.

Καλείσαι να διαχειριστείς την ίδια σου

την ύπαρξη.Δεν διαχειρίζεται αυτό.

Αναβολή παίρνει μόνο...

Κοίτα γύρω σου...

Έχουν πετρωσει ολοι.

Παριστάνουν τους ατσαλακωτους 

έτοιμοι να φέρουν εις πέρας οτιδήποτε

τους ζητηθεί.Στο τίποτα πηγαίνουν

και κάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν.

Παραδομενοι σε έναν εφήμερο υλικό

κόσμο , μιλάνε ακατάπαυστα , γελούν

τρομακτικά και υστερικά και

προσπαθούν να σε πείσουν ότι έχεις

πρόβλημα.Μην τους κάνεις τη χάρη.

Ζητάς τα αυτονόητα.

Λίγη αγάπη , λίγη κατανόηση...

Λίγη τρυφερότητα και ανθρωπιά.

Ασε να τους ξεγλιστράει η ζωή μέσα

από τις άδειες στιγμές τους.

Εσύ μόνο περηφάνια να νιώθεις.

Και μακρυά απο τις γνώμες τους.

Δεν τις χρειάζεσαι.Αυτές σε τσάκισαν

Η πεποίθηση που σου πότισαν

οτι δεν είσαι ποτέ αρκετή - ος...

Στο διάολο η γνώμη τους.

Καλά κάνεις και δεν νιώθεις καλά.

Εσυ ξέρεις το γιατί και μόνο.

Κι άμα σε ξαναρωτησουν να τους πεις:

Έτσι γουστάρω και δεν είμαι καλά.

Δικαίωμα μου.

Γιάννης Μίχας Νεονακης ( Dave )

Να μου λείπει.

Δεν ήξερα ότι μπορώ να αλλάξω.

Δεν το πίστευα κι ολας  ότι

οι άνθρωποι αλλάζουν. Όμως οι εκπλήξεις

που κρύβει καμιά φορά η ζωή , μπορεί

εκ πρώτης να φαντάζουν πικρές και

αδιαπέραστες όμως σε βάθος χρόνου

κι αν έχεις παραμείνει όρθια από

τις προσδοκίες και τα αντίο , τότε

γοητεύεσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό

και καμαρώνεις κι ολας , μη σου πω.

Ήξερα ότι όλα είχαν χαθεί πια.

Το έβλεπα.Μου το έδειχνες κι εσυ με κάθε

τρόπο πλέον και εντελώς απροκάλυπτα.

Είναι εκείνο το γαμημένο το πρωινό

που δεν έχω καταλάβει πως στο διάολο

προκύπτει , κι εκεί που κοιμηθήκαμε

ο ένας πλάι στον άλλο κι εγώ να ακουμπω

ισα ισα με το δάχτυλο την μέση σου , για

να μην σε ξυπνήσω , ξαφνικά το επόμενο

πρωΐ ξυπνήσαμε και εκείνη η λάμψη στα

μάτια σου είχε σβήσει. Είμαι σίγουρη

οτι σκέφτηκες απο μέσα σου : Τι κάνω

εγώ εδω ; Σε άκουσα.

Είχα ακούσει για τέτοια πρωινά αλλά

δεν έδινα σημασία όμως γιατί εγώ ήμουν

ευτυχισμένη.Η μάλλον νόμιζα οτι ήμουν.

Η δεν ξερω , τι σημασία έχει πια.

Εκείνο το πρωινό ήταν η στιγμή που

έπρεπε να φύγω.Μου το είπε το ίδιο μου

το σώμα , το άκουσα απο την ίδια την

ψυχή μου.Δεν έφυγα όμως...Έμεινα.

Έμεινα να προσπαθώ για κάτι που είχε

πεθάνει.Να προσπαθώ εμμονικά να

αναπαραξω εκείνο το αρχικό συναίσθημα

που υπήρχε κάποτε ανάμεσα μας.

Βλέπεις το αρρωστημένο " εγώ " μου

δεν μπορούσε να δεχτεί την ήττα.Δεν

μπορούσε να σηκώσει το φορτίο της

απόρριψης κι έτσι προτίμησα να το ταΐζω

με περισσότερη υποτίμηση και αυτοταπεινωση.Νόμιζα πως θα μας σώσω.

Και χανομουν εγώ.Όλο και πιο πολύ.

Όμως ευθύνεσαι κι εσύ.Ξέρεις εσύ καλά

τι εννοώ αλλά είπαμε...Δεν εχει σημασία.

Εκείνο το καλοκαίρι όμως θα το θυμάμαι.

Που σου έλεγα ότι εγώ θα σε περιμένω

ακόμα κι αν δεν ξανάρθεις ποτέ.

Εσύ χαμογέλασες , δεν τα μπορούσες

αυτά τα υπερβολικά.Ούτε εγώ πλέον τα μπορώ.Γιατί είναι ψέματα.Όλα είναι

ψέματα...Κάποιος πληγώνει και κάποιος

πληγώνεται.Αυτό ισχύει μόνο και είναι

τόσο προβλέψιμο το έργο που καταντάει

κουραστικό κάθε φορά.Έτσι λέει ένας

φίλος μου...Δίκιο έχει.

Ίσως κι αυτός κάποτε να απλώθηκε τόσο

που σκόρπισαν τα κομμάτια του στον

αέρα και τώρα παλεύει να τα ξαναενωσει.

Αυτό κάνω κι εγώ πλέον.Μου λείπω.

Με ψάχνω και θα με βρώ.Γιατί έχω πολλά

να μου πω.Και πολλές αγκαλιές να μου

δώσω.Και θα με βρώ. Γιατί είμαι φτιαγμένη

από εκείνη την στόφα την σπάνια

που στο τέλος - και πριν το τέλος - υπάρχει

λίγο ακόμα και λίγο ακόμα κι άλλο λίγο.

Μέχρι τότε δεν έχω χώρο για κανέναν.

Δεν πιστεύω στους μεγάλους έρωτες και

στα δακρύβρεχτα λόγια.Με κουράζουν.

Άλλωστε ο Έρωτας είναι ψευδαίσθηση.

Αυταπάτη και παθογένεια.

Να μου λείπει.

Όπως λείπεις κι εσύ.

Και πολύ καλά κάνεις.

Είναι το μόνο που ξέρεις να κάνεις.

Να λείπεις.

Βίκυ Κάπα.

Μόνο ο Έρωτας κι εσύ | Dave

Κι έτσι καθώς περνά ο καιρός
και οι εποχές αλλάζουν
- που για να αλλάζουν
κάτι θα ξέρουν καλύτερα -
Πονάω σιωπηλά και βγαίνω
από το σώμα μου
να δοκιμάσω αν θα με γνώριζα
καθώς θα με παρατηρούσα.

Μια θλιβερή αναπαραγωγή
νεκρών συναισθημάτων
- φρέσκα δεν υπάρχουν πια -
Μετά από σένα χάλασα.Πονηρεψα.
Ήταν ήδη αργά όταν το κατάλαβα.
Ολα αργούν.Όλα πια...
Ακόμα και η έμπνευση.Ειδικά αυτή.
Μια βασανιστική αργοπορία.
Κάτι σαν ζωή.

Οι ίδιες διαδρομές
σε υγρά πλακόστρωτα
και ομιχλώδη τοπία.
Τον χρόνο τελικά δεν τον σκότωσα.
Είναι αμείλικτα σκληρότερος
κι έτσι οι μέρες γίνονται χρόνια
κι εγώ ζω μαζί σου
σε έναν λαβύρινθο με καθρέφτες
που αποκαλώ μυαλό μου.
Κόβω λουλούδια
απ'τις αυλές των ονείρων
και στα αφήνω εκεί που κοιμάσαι
μαζί με γράμματα επίκλησης
στο συναίσθημα.
Το ίδιο εμμονικος
και υπερβολικός...

Να πεθαίνω κάθε φορά.
Όταν αναπνέω , όταν περπατάω
όταν φιλώ , όταν χαιρετάω.
Όταν μιλώ , όταν σκέφτομαι.
Όταν αισθάνομαι.Να πεθαίνω.
Να πεθαίνω προκαταβολικά.

Μερικά βράδια ελπίζω μόνο
στον καπνό απ'το τσιγάρο
να συνεπάρει την σκέψη μου
σε σένα να την στείλει σαν χάδι.
Όμως τίποτα και ποτέ δεν είναι αρκετό.
Τίποτα δεν καλύπτει αυτό το κενό
γιατί καμιά φορά νιώθω άνθρωπος
υπερβολικά συνηθισμένος
κι ανικανοποίητος.

Κι αυτός ο ήχος απο τις στάλες
μοιάζει σαν να αποδίδει
τον ρυθμό της ζωής και των στιγμών.
Άλλες έντονες , άλλες ήπιες
άλλες βαθιές , άλλες ρηχές
Άλλες απλά αδιάφορες.
Όλα σαν αυτό τον ρυθμό...
Με τις εντάσεις και τις συχνότητες του.
Κι όλα σβήνουν και τελειώνουν
και τίποτα δεν έχει σημασία
Απόνερα...

Γιατί την ώρα που έφευγες
πρόλαβα να βγω έξω.
Δεν με είδες.Απαθανάτισα το σημείο
εκκίνησης της φυγής σου.
Έτσι για να χω αποδείξεις
ότι το " πάντα" και το " ποτέ "
είναι οι πιο ασταθείς λέξεις.
Αν ξανάρθεις , θα αποδώσω
ολα τα προηγούμενα σε κάποιον
συγγραφέα που αγαπάς.
Μήπως και με πάρεις πιο σοβαρά.

Αρκεί να έρθεις.
Έστω για λίγο.
Να μου χαρίσεις ξανά εκείνη την
Μέθη της παράτασης Ζωής
που μόνο ο Έρωτας μπορεί και προσφέρει.
Μόνο ο Έρωτας κι εσυ.

Γιάννης Μίχας Νεονακης | Dave

Dave | Το Αόριστο ως Ορισμός

Δεν έχω ιδέα σε ποιό λογοτεχνικό ρεύμα ή σε ποια κατηγορία ανήκει η γραφή μου.Ούτε με αφορά να σου πω την αλήθεια...Αυτά που λέω στη Ζωή μου κάθε φορά κι ανάλογα την περίοδο είναι ακριβώς όπως αυτά που γράφω.Δεν είναι αποτελέσματα κάποιας τεκμηριωμένης έρευνας και τις περισσότερες φορές ούτε καν τα έχω σκεφτεί πριν ειπωθούν ή πριν γραφτούν.Το βασικότερο στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας μου ή μαλλον για να είμαι δίκαιος , ένα από τα βασικότερα στοιχεία είναι η σύγχυση.Άτιμη κατάσταση και που να σου λέω...Η Ζωή όπως υποθέτω θα γνωρίζεις κι εσύ είναι μία και πολύ μικρή και δεν προλαβαίνεις να είσαι , να πιστεύεις ή να κάνεις κάτι συγκεκριμένο.Ούτε χρειάζεται κι ολας.Το μόνο που προλαβαίνεις είναι να είσαι και να κάνεις ότι μπορείς κάθε φορά , με μοναδικό σου άξονα το πρωτογενές σου ένστικτο...

Έτσι λοιπόν και με την γραφή μου.Γραφω και λέω όσα αισθάνομαι οτι πρέπει να γραφτούν και να ειπωθούν.Οσα αισθάνομαι οτι πρέπει να κάνουν το ταξιδι τους είτε για να γίνουν Ζωή είτε για να ανατραπούν.Δεν είμαι εγώ σωστός , είναι σωστά τα ίδια και στην ουσία τα υπηρετώ εκφράζοντας τα...Κι όσο για την " αναγνώριση " ή την " καταξίωση " αυτών , δεν ασχολούμαι  και δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτό το πράγμα.

Η καλλιτεχνική φύση προϋποθέτει και μια δόση εγωπάθειας έως και μεγαλομανίας κάποιες φορές.Αυτο το αποδεικνύει η ίδια η ανάγκη που έχεις να εκθέσεις προς τα εξω αυτό που συμβαίνει με την περίπτωση σου.Απο την στιγμή που το εκθετεις αισθάνεσαι οτι αφορά και κάποιον άλλο...Αυτό απο μόνο του είναι πράξη μεγαλομανίας κι όποιον ακούσεις να ισχυρίζεται το αντίθετο λέει ψέμματα και απλά πουλάει ταπεινοφροσύνη.Ο καλλιτέχνης έχει αυτό το σαράκι να αισθάνεται ότι πρέπει να μένει πάντα λίγο πίσω να καταγραφει την ροή της Ζωής και η πρόκληση για εκείνον είναι να

ορίσει το αόριστο μέσα από την τέχνη
του.Να ανατρέψει τις ισορροπίες και να θέσει νέα δεδομένα ως αντίληψη.Νιώθει ότι έχει το χρέος να μιλάει μέσα από το έργο του για πράγματα που πολλές φορές είναι πολύ πιο μπροστά απο την εποχή του και ακριβώς επειδή δεν θα είναι εκεί , αφήνει χαρακιές πρόβλεψης στο άπειρο...Δεν είναι απαραίτητο λοιπόν την στιγμή που δημιουργείς κάτι να συμπέσει κι ολας με την ανάγκη και το σημείο κάποιου άλλου.Αυτό θα μπορούσα να πω οτι ειναι έως και μεταφυσικό όταν συμβαίνει. Όταν όμως δεν συμβαίνει αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό που κάνεις δεν είναι σημαντικό...Αν υποθέσουμε οτι ο κόσμος και η Ζωή εκεί έξω είναι μια απέραντη σκηνή τότε το γεγονός οτι σε καθημερινή βάση μιλώ μόνος μου , θα μπορούσε να αποτελεί κάποιο είδος πρόβας πριν βγω να παίξω τον εκάστοτε ρόλο μου.

Έτσι λοιπόν και με την γραφή μου.Εσύ θα μάθεις , αν μάθεις , το τελικό στάδιο του δράματος.Την τελευταία πράξη.Το τι ακριβώς προηγήθηκε δεν το ξέρει κανείς και κανένας χώρος , καμία αναγνώριση , κανείς ειδικός , κανείς κριτικός ή αναλυτής , τίποτα δεν θα είναι αρκετό να το κατανοήσει επ ακριβώς ή να το κατατάξει κάπου...Γιατί όλο το νόημα κρύβεται στην πρόβα , οχι στην σκηνή.Ολο το νόημα κρύβεται στα αποσιωπητικά που θα παραμένουν πάντα αινιγματικά κι ανεξιχνίαστα στους αιώνες της γραφής και της Τέχνης γενικότερα.

Γιάννης Μιχας Νεονακης | a.k.a. Dave