Μόνο ο Έρωτας κι εσύ | Dave

Κι έτσι καθώς περνά ο καιρός
και οι εποχές αλλάζουν
- που για να αλλάζουν
κάτι θα ξέρουν καλύτερα -
Πονάω σιωπηλά και βγαίνω
από το σώμα μου
να δοκιμάσω αν θα με γνώριζα
καθώς θα με παρατηρούσα.

Μια θλιβερή αναπαραγωγή
νεκρών συναισθημάτων
- φρέσκα δεν υπάρχουν πια -
Μετά από σένα χάλασα.Πονηρεψα.
Ήταν ήδη αργά όταν το κατάλαβα.
Ολα αργούν.Όλα πια...
Ακόμα και η έμπνευση.Ειδικά αυτή.
Μια βασανιστική αργοπορία.
Κάτι σαν ζωή.

Οι ίδιες διαδρομές
σε υγρά πλακόστρωτα
και ομιχλώδη τοπία.
Τον χρόνο τελικά δεν τον σκότωσα.
Είναι αμείλικτα σκληρότερος
κι έτσι οι μέρες γίνονται χρόνια
κι εγώ ζω μαζί σου
σε έναν λαβύρινθο με καθρέφτες
που αποκαλώ μυαλό μου.
Κόβω λουλούδια
απ'τις αυλές των ονείρων
και στα αφήνω εκεί που κοιμάσαι
μαζί με γράμματα επίκλησης
στο συναίσθημα.
Το ίδιο εμμονικος
και υπερβολικός...

Να πεθαίνω κάθε φορά.
Όταν αναπνέω , όταν περπατάω
όταν φιλώ , όταν χαιρετάω.
Όταν μιλώ , όταν σκέφτομαι.
Όταν αισθάνομαι.Να πεθαίνω.
Να πεθαίνω προκαταβολικά.

Μερικά βράδια ελπίζω μόνο
στον καπνό απ'το τσιγάρο
να συνεπάρει την σκέψη μου
σε σένα να την στείλει σαν χάδι.
Όμως τίποτα και ποτέ δεν είναι αρκετό.
Τίποτα δεν καλύπτει αυτό το κενό
γιατί καμιά φορά νιώθω άνθρωπος
υπερβολικά συνηθισμένος
κι ανικανοποίητος.

Κι αυτός ο ήχος απο τις στάλες
μοιάζει σαν να αποδίδει
τον ρυθμό της ζωής και των στιγμών.
Άλλες έντονες , άλλες ήπιες
άλλες βαθιές , άλλες ρηχές
Άλλες απλά αδιάφορες.
Όλα σαν αυτό τον ρυθμό...
Με τις εντάσεις και τις συχνότητες του.
Κι όλα σβήνουν και τελειώνουν
και τίποτα δεν έχει σημασία
Απόνερα...

Γιατί την ώρα που έφευγες
πρόλαβα να βγω έξω.
Δεν με είδες.Απαθανάτισα το σημείο
εκκίνησης της φυγής σου.
Έτσι για να χω αποδείξεις
ότι το " πάντα" και το " ποτέ "
είναι οι πιο ασταθείς λέξεις.
Αν ξανάρθεις , θα αποδώσω
ολα τα προηγούμενα σε κάποιον
συγγραφέα που αγαπάς.
Μήπως και με πάρεις πιο σοβαρά.

Αρκεί να έρθεις.
Έστω για λίγο.
Να μου χαρίσεις ξανά εκείνη την
Μέθη της παράτασης Ζωής
που μόνο ο Έρωτας μπορεί και προσφέρει.
Μόνο ο Έρωτας κι εσυ.

Γιάννης Μίχας Νεονακης | Dave