«Ωδή στης μοναξιάς την λευτεριά»
Ένα λυρικό ντελίριο για τον Έρωτα
και τα αδιέξοδα των ανθρωπίνων
σχέσεων. Μία λυσσαλέα υπαρξιακή
κραυγή αγωνίας που ακροβατεί
ανάμεσα στην τρέλα και την λογική.
Την αγάπη και το μίσος.
Ένας ορμητικός χείμαρρος χωρισμένος
σε δύο πράξεις.
Πράξη 1η.
Εύχομαι κάπου να σαι και να σαι καλά με το δικό σου εκεί , ελπίζω να μην κρατάει πολύ γιατί το πολύ ξέρεις καλά κι εσύ πως ξεθυμαίνει , ξεφτίζει και πεθαίνει. Αυτός είναι ο τίτλος στην παρούσα φάση κι ότι με έχει κουράσει πάνω στα μάτια μου θα δεις αν θες να δεις , τι είναι αυτό που μέσα μου με σιγοκαίει και μου φωνάζει : Το έργο είναι προβλέψιμο , τίποτα δεν αλλάζει κι ότι είμαστε χάνεται ή παρέρχεται με όσους δεν είναι εδώ.
Είμαστε αυτά που μας λείπουν γιατί ίσως κάποτε θελήσαμε να γίνουν δικά μας , θελήσαμε να έχουμε κι αυτό ήταν η απαρχή της δυστυχίας σε αντικείμενα ή ανθρώπους ή ανθρώπους αντικείμενα.
Στα κείμενα , μη δίνεις τόση σημασία κι ας απλώθηκαν μυριάδες απ`το δικό μου στόμα. Μόνο σε λέξεις από πύρινη ουσία , θα λιώσω κάποτε μαζί τους αφού πρόλαβα ευτυχώς και τις κέντησα στο σώμα. Ακόμα ; Ακόμα γράφω αν ρωτάς ακόμα υπάρχω μέσα απ`τα γραπτά μου ακόμα με καλεί η μοναξιά μου κι ίσως να με αγάπησε πραγματικά μονάχα εκείνη κι αυτό να εξηγεί το γεγονός πως δεν υπάρχει πλέον τίποτα κοντά μου...
Κανείς δεν ήταν εκεί και είναι όλοι τους εδώ - κι άκου αυτό - με κρίνουν , με βιάζουν και με δείχνουν , και ρίχνουν στο ποτήρι τη χολή τους κι απαιτούνε να το πιω.
Δεν βαριέσαι , έτσι κι αλλιώς δεν είμαι δα κανονικός και είμαι για πάρτη μου εδώ...
Πράξη 2η.
Μα το πρόβλημα με εμάς ήμουν εγώ εγώ και το δικό μου το μυαλό
πιασάρικο ,ασυμβίβαστο και γοητευτικό μα όλο αυτό κρατάει πάντα λίγο και πριν τελειώσει το σκοτώνω λίγο - λίγο αφήνοντας του μια ματιά μου πριν να φύγω.
Τα μισά από αυτά που σου είπα ήταν ατάκες από ταινίες αγαπημένες , συναισθήματα βαρύγδουπα και λέξεις δανεικές από ανθρώπους κι από χώρες ξένες. Τα άλλα μισά ήτανε ψέματα , γνωστές και κλασσικές πεπατημένες ιστορίες φορτισμένες με συγκίνηση , αβρές και εκλεπτυσμένες.
Αν ρωτάς γιατί σου γράφω απόψε , είναι για να εντυπωσιάσω ,αυτός είναι ο ρόλος μου το ξέρεις' να τα λέω καλά΄και να μην έχω τίποτα να χάσω. Πάσχιζα να ακουστώ στο περιβάλλον που μεγάλωσα , για αυτό και διάλεξα μέσα από αυτή την τέχνη να εκφραστώ χωρίς ποτέ να καταλάβω , να αισθανθώ και να σκεφτώ ότι δεν αφορούν κανένα όλα αυτά που έχω να πω...
Ποιος είμαι εγώ που θέλω να σε σώσω ή να σωθώ; Ποιος είσαι εσύ , ποια είσαι εσύ που απαιτείς εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια γιατί ; Ποια θλιβερή σκιά σε πείθει πως το σύμπαν σου χρωστάει ;
Σώπα μωρέ που ένιωσες , δεν ξέρεις ούτε καν τι σημαίνει η λέξη νιώθω φαντάζομαι ιδέα πως δεν έχεις , τι σημαίνει αγαπώ και τι μοιράζομαι. Πάψε λοιπόν να κάνεις θόρυβο ανούσιο , το σύμπαν χασμουριέται γελάει με την κατάντια σου , την ύπαρξη σου οικτίρει σιωπηλά και σε βαριέται.'
Κατά τα άλλα όλα καλά , αν εξαιρέσεις γενικώς πως διαρκώς κι ανελλιπώς , μονάχος μου είμαι τρελός , εμμονικός στο να θυμάμαι και τις παύσεις να φοβάμαι, όπως και σένα επίσης που πριν να εκθέσεις το συναίσθημα σου ψάχνεις εγγυήσεις .
Μην τυχόν και ξεμυτίσεις , βουτήξεις και ρουφήξεις την Ζωή και τον πυρήνα της ως έχει να τον ζήσεις. Η ακονισμένη μνήμη μου εφιάλτης σου,περνάει ξυστά απ`το λίγο που ζητούσα και δεν έδωσες ποτέ , μια στο τόσο κάπου εκεί , ξέρεις εσυ , λίγο πριν να νυχτώσει
να δω αν θα το αντέξεις κι αν θα βγάλεις τον Χειμώνα , αυτόνα που έχεις μέσα σου , τα μιάσματα που χεις για ανθρώπους δίπλα σου και εκείνη την σκιά πάνω απ`την σκέψη σου που έχεις για δάσκαλο , νταβά , θεό και κηδεμόνα.
Αυτό που ακούς είναι φωνές από το χθες χιλιάδες ενοχές , επιθυμίες τσακισμένες και οι στοιβαγμένες μέσα στην ντουλάπα σου κραυγές , του υγρού σου δωματίου οι σκιές και εκείνη η θλίψη που τα στήθη σου πλακώνει κάτι κρύες Κυριακές. Και που λες , άσε με εμένα έχω αποθέματα ακόμα πριν με πάρει ο αέρας κι όταν γίνω πάλι ένα με το νοτισμένο χώμα να θυμάσαι , έτσι κι αλλιώς όλα ήταν λάθος να ουρλιάζεις , τα νύχια σου να μπήγεις πάνω στο άνυδρο σου σώμα λυσσαλέα και με πάθος.
Μ`αυτά και μ`αυτά αυτή η φωνή θα χαιδεύει η θα ενοχλεί τα κουρασμένα σου γιατί
αυτή η φωνή που το κορμί σου ανατριχιάζει και ριγεί , κάθε που θα ξεγελιέσαι θα βρίσκεται εκεί. Εσύ που στην ασφάλεια σου κρύφτηκες σωστά
να προστατέψεις το παραμυθένιο σου μετά , συνετά , κουτοπόνηρα , ψυχρά και λογικά για μια ψευδαίσθηση ευτυχίας , φθηνή ξεπουλησιά. Μια ζωή , γεμάτη υποκοριστικά , ασυμβίβαστα , υπερφίαλα νιάτα,ξιπασμένα γηρατεία.
Πόσο να αντέξει η ομορφιά στην μάχη της με την φθορά η φαντασία στης πραγματικότητας την ερημιά ; Όταν κάποιος δεν πιστεύει πλέον τίποτα πια γράφει ένα ποίημα , ωδή στης μοναξιάς την λευτεριά.
Στίχοι : Γιάννης Μίχας Νεονακης ( Dave )
*Το συγκεκριμένο έργο κυκλοφόρησε πρώτη φορά στην προσωπική δισκογραφική δουλειά του Dave :
« Ιστορίες του Τρελού»
Πατήστε στο link :
