Τι είναι Καλό ;

Ξέρεις , καμιά φορά οι πιο απλές ερωτήσεις είναι και οι πιο δύσκολες.Οι παιδικές...Για παράδειγμα : Τι είναι Καλο ; Χμ...Για πάμε.

Καλό είναι μια Καλημέρα απο μια " διπλανή πόρτα " που άνοιξε.Καλό είναι ενα απρόσμενο χαμόγελο κάποιου αγνώστου στον δρόμο.Καλο , είναι ένα ανοιχτό παράθυρο ή ένα σημείωμα στο κομοδίνο την ώρα που ξυπνάς.Καλό , είναι η φωνή του Ξυλούρη και η ανατριχίλα απο το Μονόγραμμα του Ελύτη.Καλό , είναι μια στιγμή Αιωνιότητας κλεισμένη σε ένα χάδι ή ένα φιλί.Καλό , είναι η Θεϊκή ανάγκη ενός καλλιτέχνη να δημιουργήσει χωρίς να προβλέψει ότι απο μια του απλή ανάγκη μπορεί να αλλάξει την Ροή της ζωής ενός Ανθρώπου.Καλό , είναι οι συναντήσεις , οι διάλογοι και οι χειρονομίες που έγιναν πράξη και που για έναν ανεξήγητο λόγο ήξερες από πάντα οτι θα συμβούν.

Συγχρονικότητα.Η πιο άρτια λειτουργία του Σύμπαντος...

Καλό , είναι το χαμόγελο του κυρίου Γιώργου του οδοκαθαριστή που ξεβρωμιζει καθε πρωί την πλατεία και στα μάτια του βλέπεις τον Πολιτισμο και την ευγένεια όλου του κόσμου.Ναι , αυτό είναι Καλό...Οι τυχαίες πράξεις αβίαστης καλοσύνης.Καλό , ειναι η ομορφιά που περνάει απο δίπλα σου κι εσυ ευτυχώς δεν είσαι τόσο απασχολημένος ώστε να την αγνοήσεις.Ο αγαπημένος σου σταθμός στο Ραδιόφωνο κάθε πρωί , το πρώτο τσιγάρο και η πρώτη γουλιά καφέ.Ναι αυτό ειναι Καλο. Η ευαισθησία της Γώγου πίσω απο την φράση " εχω χάσει την φαντασία μου και οι φίλοι με φοβούνται " , η Αλληλεγγύη σε κάθε μαχόμενο της Ζωής και η φράση " να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου για να μάθεις πια να μην κλωτσάς " , του Χριστιανόπουλου.Ναι , αυτό ειναι Καλό.Ο Βιβάλντι , είναι Καλό.Ο Κλιντ Μανσελ και ο Φίλιπ Γκλας ειναι Καλό.Ο Χατζιδάκις και η Οδός Ονείρων είναι Καλό.Η Ασκητική του Καζαντζάκη , η παρανοια του Ιερώνυμου Μπος και το λάγνο βλέμμα της Τζένης Καρέζη είναι Καλό.Η Πανσέληνος του Αυγούστου , η ζαλάδα από το αλκοόλ που σε χαλαρώνει τόσο οσο χρειάζεται ώστε να ακούσεις καλύτερα μουσική ή να κάνεις Έρωτα.Ναι είναι Καλό αυτό... 

Η ανατριχίλα , το Ριγος και η Συγκίνηση που αισθάνεσαι όταν κάτι σείεται απο Ζωή μέσα σου και σε τρανταζει ολόκληρο - η , κι έτσι παρατηρώ ότι έχεις ακόμα κάποιες φλέβες Ζωντανές.Η σιωπή μου τα πρωινά και η προσπάθεια κατανόησης του τι συμβαίνει γύρω μου κάθε καινούργια μέρα που ξεκινά...Το οτι αυτό το καταλαβαίνεις , είναι Καλό.Το οτι σου λέω πως η Τρέλα είναι η πιο Υγιής αντίδραση κι εσυ χαμογελάς σαν να βρίσκεις στα λόγια μου σκιά να ξεκουραστείς.Αυτό είναι Καλό.Όταν οι Άνθρωποι συνεννοούνται χωρις να το κάνουν θέμα και οτιδήποτε μπορούν να προσπεράσουν ανάλαφρα το προσπερνούν.Αυτό ειναι Καλό...

Ολα τα παραπάνω είναι το Καλό. Και δεν χρειάζονται πτυχία και ακαδημαϊκή μόρφωση...Λίγο λιγότερο εγωισμό.Αυτο χρειάζονται.Και Αγάπη.Αγάπη προς την ίδια την Ζωή. Κι όπως λέει κι ο Ελύτης : Πως αλλιως ; Αφου αγαπιούνται οι άνθρωποι...
Να , αυτό είναι το Καλό.

Γιάννης Μιχας Νεονακης

a.k.a  Dave , Για το Μετερίζι.

Dave | Μην απορήσεις για τίποτα στο μελλον | 2013

Zούμε στην εποχή της θολωμένης σκέψης,της βίας και των πολιτικών αναλύσεων.Από όλους.`` Ειδικούς`` και μη.Μια εποχή όπου οι πλειονότητα των ανθρώπων ,υποφέρει,ζει ή κοντεύει να αγγίξει τα όρια της φτώχειας.Την εποχή μιας περίεργης και απορίας άξια,απάθειας.Ζούμε στην εποχή που οι παρέες κοιτάζονται σαστισμένες,νιώθουν μια παράξενη ανάγκη για πολιτική κουβέντα.Μια ανάγκη που ουδέποτε υπήρξε παλιότερα,τουλάχιστον στο βαθμό που υπάρχει σήμερα..

Όμως για να κατανοήσεις μια κατάσταση,πάντα χρειαζόταν και χρειάζεται η σωστή κριτική σκέψη να ερμηνεύσεις τα αίτια της,ώστε να αποφασίσεις να παλέψεις και να την αλλάξεις.Σε αυτό τον τόπο η πλειονότητα των ανθρώπων εδώ και αρκετά χρόνια,έπασχε από σοβαρά προβλήματα μορφωτικής αλλά και ταξικής υποδομής.Κανένα τέρας δεν έρχεται αν δεν το φωνάξεις.Και πολλές φορές δεν χρειάζεται να το ζητήσεις φωναχτά ή συνειδητά για να σταθεί έξω από το κατώφλι σου.Μπορείς να το καλέσεις με διάφορους τρόπους και αυτούς τους τρόπους σου παρείχε το σύστημα εδώ και πολλά χρόνια.
Όταν για παράδειγμα το 2001 ήρθαν πρώτη φόρα τα λεγόμενα ριάλιτι στην Ελλάδα,όλοι θυμάμαι χαρακτηριστικά,κλείστηκαν το πρώτο βράδυ προβολής στο σπίτι τους για να δουν τον Τσάκα,τον Πρόδρομο και τους υπόλοιπους ήρωες της `` μικρής καθημερινότητάς μας``...

Όταν ο κόσμος κλεινόταν σπίτι του για να δει την Παπαρίζου να σηκώνει το τιμημένο,όταν αγόραζε σημαιάκια από τα διόδια του αγαπημένου του κόμματος και πήγαινε κορναροντας να ρίξει το δαγκωτό γεμάτος έπαρση και εκρήξεις μεγαλομανίας...Όταν ο κόσμος φιλούσε το χέρι του βουλευτή του,ελπίζοντας πως θα κάνει κάτι για το αδιόριστο παιδί του.Όταν τα είδωλα των νέων ήταν άνθρωποι σαν την Μενεγάκη,σαν τη Βίσση και τρέχαν πανικόβλητα κοριτσάκια και αγοράκια για ένα αυτόγραφο σε κάποια συναυλία,ή για ένα τσιριχτό κατά την είσοδο του αγαπημένου τους προτύπου.Όταν η ψυχαγωγία κλεινόταν σε αμέτρητες μπουκάλες ουίσκι και σε πανέρια από γαρύφαλλα , γιατί ο Ελληνάρας ήταν καψούρα ρε αδερφέ και γούσταρε να τα σπάει...Όταν για την κάλυψη των ψυχικών σου αναγκών,έφτανε απλά να τραβήξεις δανεικά από την πιστωτική σου κάρτα ώστε να τα ξοδέψεις κάπου για να νιώσεις καλύτερα.

Μιλάμε για μία χώρα που τα παιδιά της σφάζονταν και σφάζονται στις κερκίδες και έξω από αυτές γιατί πολύ απλά αντιλαμβάνονται τον αθλητισμό σαν πεδίο μάχης,σαν μία αρένα που ο ισχυρότερος τραμπούκας υπερισχύει του ανίσχυρου.Για μία χώρα που αυτή η αρένα μεταφέρεται σε άλλους χώρους όπως η εργασία.Να επιβιώσει ο πιο ικανός,όχι όμως με την έννοια του ταλέντου ή της δίκαιης αξιολόγησης αλλά με την έννοια του καταφερτζή,του πιο καπάτσου,του πιο πονηρού.Μία χώρα που το `` μη σε νοιάζει`` αντικατέστησε την καλημέρα...

Μία χώρα και ένα σύστημα που πρόβαλε στους δέκτες του φανταχτερά και συνάμα άδεια πρότυπα ως μικρούς θεούς.Απευθυνόμενο σε έναν κόσμο με μηδενική αντίληψη,αποχαυνωμένη σκέψη και δουλική ιδιοσυγκρασία.Μιλάμε για έναν λαό που αντιλαμβάνονταν την πολιτική δράση με ένα φακελάκι που θα έριχνε κάθε 4 χρόνια στον εκάστοτε σωτήρα του.Ανίκανος να σκεφτεί ότι ο κάθε άνθρωπος είναι από μόνος του ένα πολιτικό ον, και η κάθε του μέρα εξαρτάται από την δική του στάση και αντίληψη στα πράγματα.Ένας λαός που θαμπώθηκε από τον φανταχτερό παράδεισο των `` ευκαιριών`` και προσπάθησε να την χωθεί βολεύοντας την κωλάρα του,έχοντας την μόνιμη δουλίτσα του και σκεπτόμενος μόνο την δικιά του,προσωπική μίζερη ζωούλα του.Ένα σύστημα παιδείας υποταγμένο στις ανάγκες της αγοράς,μετατρέποντας τους μαθητές και φοιτητές σε εργαλεία αναλώσιμα για την μελλοντική τους θέση σε κάποια πολυεθνική ( αφού αυτές έκαναν και κάνουν κουμάντο,έτσι κι αλλιώς )...

Το θλιβερό είναι,ότι μία μεγάλη μερίδα του κόσμου και σήμερα,λειτουργεί,σκέφτεται και πράττει με τα παραπάνω ακόμα.Όταν λοιπόν το επίπεδο της συνείδησης σου και η μόρφωση σου φτάνουν μέχρι εκεί,τότε εύλογα και χωρίς κόπο το τέρας της φτώχειας,της εκμετάλευσης και ακόμα χειρότερα του φασισμού - δεν θα αργήσει να σου χτυπήσει την πόρτα.
Αυτό που θα αφήσει αυτό που λέμε κρίση,δυστυχώς δεν είναι μονοδιάστατο ούτε εύκολα αντιληπτό...Σκέψου ότι ένα μικρό παιδί που είναι σήμερα 7-8 χρονών,μεγαλώνει με το να εισπράττει κάποιες συγκεκριμένες εικόνες.Μεγαλώνει με την εικόνα της βίας,με την εικόνα κάποιων ανεγκέφαλων μπρατσαράδων καραφλών.Αυτές οι εικόνες μπορεί μέχρι τώρα να θεωρούνται κάτι το αφύσικο,αλλά δεν θα αργήσει η μέρα που θα γίνουν συνήθεια,θα γίνουν δεδομένο.Φαντάσου λοιπόν πως θα εξελιχθεί η σκέψη και το μυαλό αυτού του παιδιού τα επόμενα χρόνια.

                                                                           
Σκέψου επίσης ότι την βία,την ξενοφοβία και τον ρατσισμό,τα χρησιμοποιούν σε σένα για να αποποιηθούν των ευθυνών τους...Σε κάνουν να σκέφτεσαι ως μόνιμο πρόβλημα τους μετανάστες και όχι την πείνα,την φτώχεια και την εκμετάλευση.Γιατί πολύ απλά έχουν ανάγκη ΚΑΙ εσένα ΚΑΙ τους μετανάστες ώστε να δημιουργούν τα υπόλοιπα...
Ζεις τον καθρέφτη των επιλογών σου.Είσαι ακριβώς μπροστά του και τον κοιτάς.Το τέρας αρχίζει και σου μοιάζει και όχι μόνο δεν σταματάς να το κοιτάς αλλά αρχίζεις και το συνηθίζεις...
Μην απορήσεις για τίποτα στο μέλλον...

Γιάννης Μίχας Νεονακης 
a.k.a Dave
  
Το άρθρο δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2013
Στο site antartiko.gr