Να μου λείπει.

Δεν ήξερα ότι μπορώ να αλλάξω.

Δεν το πίστευα κι ολας  ότι

οι άνθρωποι αλλάζουν. Όμως οι εκπλήξεις

που κρύβει καμιά φορά η ζωή , μπορεί

εκ πρώτης να φαντάζουν πικρές και

αδιαπέραστες όμως σε βάθος χρόνου

κι αν έχεις παραμείνει όρθια από

τις προσδοκίες και τα αντίο , τότε

γοητεύεσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό

και καμαρώνεις κι ολας , μη σου πω.

Ήξερα ότι όλα είχαν χαθεί πια.

Το έβλεπα.Μου το έδειχνες κι εσυ με κάθε

τρόπο πλέον και εντελώς απροκάλυπτα.

Είναι εκείνο το γαμημένο το πρωινό

που δεν έχω καταλάβει πως στο διάολο

προκύπτει , κι εκεί που κοιμηθήκαμε

ο ένας πλάι στον άλλο κι εγώ να ακουμπω

ισα ισα με το δάχτυλο την μέση σου , για

να μην σε ξυπνήσω , ξαφνικά το επόμενο

πρωΐ ξυπνήσαμε και εκείνη η λάμψη στα

μάτια σου είχε σβήσει. Είμαι σίγουρη

οτι σκέφτηκες απο μέσα σου : Τι κάνω

εγώ εδω ; Σε άκουσα.

Είχα ακούσει για τέτοια πρωινά αλλά

δεν έδινα σημασία όμως γιατί εγώ ήμουν

ευτυχισμένη.Η μάλλον νόμιζα οτι ήμουν.

Η δεν ξερω , τι σημασία έχει πια.

Εκείνο το πρωινό ήταν η στιγμή που

έπρεπε να φύγω.Μου το είπε το ίδιο μου

το σώμα , το άκουσα απο την ίδια την

ψυχή μου.Δεν έφυγα όμως...Έμεινα.

Έμεινα να προσπαθώ για κάτι που είχε

πεθάνει.Να προσπαθώ εμμονικά να

αναπαραξω εκείνο το αρχικό συναίσθημα

που υπήρχε κάποτε ανάμεσα μας.

Βλέπεις το αρρωστημένο " εγώ " μου

δεν μπορούσε να δεχτεί την ήττα.Δεν

μπορούσε να σηκώσει το φορτίο της

απόρριψης κι έτσι προτίμησα να το ταΐζω

με περισσότερη υποτίμηση και αυτοταπεινωση.Νόμιζα πως θα μας σώσω.

Και χανομουν εγώ.Όλο και πιο πολύ.

Όμως ευθύνεσαι κι εσύ.Ξέρεις εσύ καλά

τι εννοώ αλλά είπαμε...Δεν εχει σημασία.

Εκείνο το καλοκαίρι όμως θα το θυμάμαι.

Που σου έλεγα ότι εγώ θα σε περιμένω

ακόμα κι αν δεν ξανάρθεις ποτέ.

Εσύ χαμογέλασες , δεν τα μπορούσες

αυτά τα υπερβολικά.Ούτε εγώ πλέον τα μπορώ.Γιατί είναι ψέματα.Όλα είναι

ψέματα...Κάποιος πληγώνει και κάποιος

πληγώνεται.Αυτό ισχύει μόνο και είναι

τόσο προβλέψιμο το έργο που καταντάει

κουραστικό κάθε φορά.Έτσι λέει ένας

φίλος μου...Δίκιο έχει.

Ίσως κι αυτός κάποτε να απλώθηκε τόσο

που σκόρπισαν τα κομμάτια του στον

αέρα και τώρα παλεύει να τα ξαναενωσει.

Αυτό κάνω κι εγώ πλέον.Μου λείπω.

Με ψάχνω και θα με βρώ.Γιατί έχω πολλά

να μου πω.Και πολλές αγκαλιές να μου

δώσω.Και θα με βρώ. Γιατί είμαι φτιαγμένη

από εκείνη την στόφα την σπάνια

που στο τέλος - και πριν το τέλος - υπάρχει

λίγο ακόμα και λίγο ακόμα κι άλλο λίγο.

Μέχρι τότε δεν έχω χώρο για κανέναν.

Δεν πιστεύω στους μεγάλους έρωτες και

στα δακρύβρεχτα λόγια.Με κουράζουν.

Άλλωστε ο Έρωτας είναι ψευδαίσθηση.

Αυταπάτη και παθογένεια.

Να μου λείπει.

Όπως λείπεις κι εσύ.

Και πολύ καλά κάνεις.

Είναι το μόνο που ξέρεις να κάνεις.

Να λείπεις.

Βίκυ Κάπα.