Μην ενοχλείστε.Θα φύγουμε.

Κάθε φορά που αντιμετωπίζω μια σοβαρή και επικίνδυνη κατάσταση με την υγεία μου ενστικτωδώς και τελείως φυσικά μου βγαίνει ως άμυνα ο αυτοσαρκασμός και η αποδόμηση του προβλήματος.

Έτσι πάντα καταφέρνω να αντλώ δύναμη και να διαχειρίζομαι τις κρίσεις.

Ως ανασοκατασταλμένο άτομο λόγω ΣκΠ(Σκλήρυνση κατά Πλάκας) ανήκω στην ομάδα των ανθρώπων που αν νοσήσουν κινδυνεύουν σοβαρά.

Όταν εμφανίστηκε λοιπόν το πρώτο κρούσμα του ιού μούδιασα στην ιδέα πως το κακό πλησιάζει. Ειδικά όταν έμαθα πως χώρος στον οποίο βρισκόμουν λίγες ώρες πριν εκκενώθηκε για απολύμανση έπαθα σοκ και έκλαιγα με αναφιλητά.

Την επομένη είδα τον κόσμο να αδειάζει τα ράφια στα σούπερ μάρκετ και πάλι σοκαρίστηκα.

Κάπως έτσι λοιπόν το ίδιο ένστικτο με οδήγησε να πω ότι αρνούμαι να λειτουργήσω υπό το καθεστώς τρόμου και να φοβάμαι μέχρι και τον αέρα που αναπνέω.

Αρνήθηκα να παραμείνω έγκλειστη στο δωμάτιο μου,να απέχω από τις δραστηριότητες μου,να κυνηγάω τους δικούς μου με detol και να μετράω τα κρούσματα που αυξάνονται.

Κρατούσα μέτρα καθαριότητας αλλά συνέχιζα να δουλεύω και να επικοινωνώ.

Και όχι δεν πρόκειται περί δύναμη ψυχής όπως θα πούνε πολλοί αλλά περί βαθιάς ανάγκης να μην βουλιάξω,να επιβιώσω και κυρίως να μην παρουσιάσω κάποια υποτροπή λόγω της κατάθλιψης.

Αυτός ο πόλεμος γινόταν μέσα μου αυτές τις μέρες μέχρι που το αστείο τελείωσε όταν συνειδητοποίησα πως ζω σε μια χώρα όπου οι άνθρωποι αξιολογούν κάτι ως σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό σύμφωνα με το κατά πόσο επηρεάζει άμεσα τη ζωή τους.

Έτσι λοιπόν πολλά ήταν τα άρθρα και τα σχόλια εκείνων που χαρακτήριζαν ως απλή γρίπη τον Κορωνοϊό αφού κινδυνεύουν μόνο οι ευπαθείς ομάδες.

Και αφού οι ευπαθείς ομάδες για αυτούς αποτελούν μειοψηφία όλα είναι ζάχαρη.

Σταμάτησα πλέον να γελάω.Ένας κόμπος έχει σκαλώσει στον λαιμό και σύντομα θα βγει σε δάκρυα.

Παύω να κάνω πολλές μετακινήσεις ή συναντήσεις όσο βλέπω ότι η πολιτεία δεν σταματά τις πελατειακές σχέσεις με τον κλήρο και αφήνει τη διασπορά ανεξέλεγκτη στα πλαίσια της αυτοδιάθεσης.

Δεν έχω απαίτηση από τον ηλικιωμένο να κατανοήσει τον βαθμό κινδύνου αλλά ήλπιζα στα καθολικά μέτρα που υποχρεούται να λάβει το κράτος.

Έχουμε κοινωνική ευθύνη αλλά για να υπάρξει απαιτεί παιδεία την οποία έχουμε αποδείξει ότι ΔΕΝ διαθέτουμε.

Κάπως έτσι λοιπόν η ζωή όσων νοσούμε βρίσκεται στα χέρια σας και γνωρίζουμε ήδη πως δεν θα την σεβαστείτε καθόλου!

Μην ενοχλείστε.Θα φύγουμε.

Ευδοκία Παυλίδου