Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Kooz ,
στιχουργό και καλλιτέχνη της ραπ.
1. Ας ξεκινήσουμε με τα βαρετά αλλά απαραίτητα. Πες μας δυο λόγια για το πότε περίπου χρονολογείται η ενασχόληση σου με την τέχνη της γραφής , του στίχου και της ραπ ; Ποια τα ερεθίσματα σου και ποιές οι αναφορές σου ;
Για αρχή να ευχαριστήσω πολύ για την πρόσκληση στο Μετερίζι, με τιμά ιδιαιτέρως και δεν το αναφέρω τυπολατρικά.
Το μικρόβιο των στίχων, τουλάχιστον σε πρώιμο, σατυρικό στάδιο, με βρίσκει πολύ νωρίς γύρω στα 11. Ξεκινάω με σατυρικές διασκευές δημοφιλών κομματιών της περιόδου, όλων των ειδών. Ωστόσο πιο ουσιαστικά αλλά εξίσου άτσαλα, έρχονται οι πρώτες απόπειρες δημιουργίας ραπ κομματιών στα 15. Ξεκινάω να "πατάω" πάνω στα ορχηστρικά κομμάτια που έβρισκα κυρίως στα singles ή εμβόλιμα σε ολοκληρωμένα άλμπουμ. Πρώτη επαφή με το χιπ χοπ γίνεται μέσω των Ημισκουμπρίων. Από 'κει περνάω σε ξένα ακούσματα, τα οποία γίνονται και αφορμή για να πάρω πιο σοβαρά την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας, ενδεικτικά οι πρώτοι μου δίσκοι είναι από Cypress Hill, Wu Tang, House of Pain και Public Enemy. Στην πορεία πέφτω πάνω στο Low Bap και ταυτίζομαι με την αισθητική και το περιεχόμενο, κάτι που με ακολουθεί ή αν θες το ακολουθώ ακόμα.
2. Κώστα εκτός απο τον στίχο ασχολείσαι και με την μουσική παραγωγή. Ποιό από τα δυο πεδία σε εκφράζει περισσότερο και γιατί ; Επίσης θα ήθελες να αναφέρεις την μεχρι τωρα πορεία σου δισκογραφικά ;
Η παραγωγή μου αρέσει και με αποφορτίζει σαν διαδικασία και ενασχόληση, όμως προέκυψε σαν «αναγκαίο κακό» για μένα, με την έννοια του ότι ήθελα μόνο να έχω διαθέσιμα beat για να γράφω στίχους. Ακόμα λοιπόν, όσο καλά και να περνάω με τα μηχανήματα, τις λούπες και τα pads, μεγάλη μου αγάπη, ανάγκη και «ψυχοθεραπεία» είναι οι στίχοι. Μέσω αυτών λοιπόν εκφράζομαι, απελευθερώνομαι και εκτονώνομαι.
Η δισκογραφία ξεκινάει πολύ αργότερα. Γράφω δηλαδή σκόρπια κομμάτια από 15 χρονών και ηχογραφώ από δω κι από κει κυρίως με υποτυπώδη μέσα. Έπειτα γύρω στο 2009 γνωρίζω τον Damned1, από το γκρουπ μας τους PsyClinic TactiX, μέσα από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του τότε σταθμού Blasphemy. Φυσιογνωμικά μπορεί να γνωριζόμασταν χρόνια από τα live, όμως εκείνη τη χρονιά ξεκινάμε να κάνουμε παρέα και μου προτείνει να με βοηθήσει (όπως και τόσους άλλους, καρδιά χαλασμένη αλλά μάλαμα) με παραγωγή και ηχογράφηση, τους τομείς δηλαδή που με κρατούσαν πίσω. Κυριολεκτικά χωρίς να το καταλάβω, αλλά με μεγάλη χαρά, γίνομαι μέλος του γκρουπ το οποίο λίγους μήνες πριν είχε κυκλοφορήσει και το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο "In to the Clinic". Εγώ λοιπόν ξεκινάω δισκογραφικά από το επόμενό μας άλμπουμ το "Επιστροφή Στην Κλινική".
Ακολουθεί το "Τσίρκο Των Τεράτων" και στη συνέχεια ο "Πυρρίχιος Χορός".
Στην πορεία κυκλοφορώ τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο με τίτλο
"Στην Αυλή με τα Σκυλιά" και περίπου ένα χρόνο μετά έρχεται η "Σκάντζα".
3. Το ελληνικό χιπ χοπ δείχνει να εξελίσσεται αρκετά σε επίπεδο γνώσης και τεχνικής. Συμφωνείς ; Και αν ναι σε τι πιστεύεις οτι υστερεί και γενικότερα πως αντιλαμβάνεσαι τον συγκεκριμένο χώρο εν έτη 2020 ;
Είναι εμφανής η διαφοροποίηση από αυτό που τουλάχιστον θυμάμαι εγώ ως πρώτο άκουσμα. Σίγουρα υπάρχει βελτίωση ως προς την τεχνική, με πιο πολύπλοκους και «γεμάτους » στίχους, οι οποίοι καλύπτουν τα μέτρα, όμως έχει ξεπηδήσει και μια άλλη τάση μέσα στο είδος. Μια τάση που γυρίζει πίσω στις παλιές μεθόδους με κενά στα μέτρα και παρατονισμούς των λέξεων, κάτι που προσωπικά δε μ' αρέσει αλλά όπως και να' χει ποτέ δεν ήμουν φανατικός οπαδός της τεχνικής. Το κακό και στις δύο σχολές, ας το πούμε έτσι, είναι η απόλυτη μίμηση. Αυτό μπορεί να κολακεύει το πρότυπο αλλά σίγουρα δε λειτουργεί προς όφελος του χιπ χοπ. Γενικά δύσκολα θα πω τη λέξη εξέλιξη λοιπόν για θέματα που άπτονται, έστω και πλαγίως όπως το χιπ χοπ, της τέχνης. Εξέλιξη υπάρχει όταν κάτι προσαρμόζεται στις συνθήκες για να επιβιώσει. Η τέχνη λοιπόν έχει καθήκον να καθοδηγεί, να πρωτοπορεί και να εκφράζεται ελεύθερα σε κάθε έκφανσή της και όχι να προσαρμόζεται ή να τρέχει πίσω από τις εποχές. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός.
4. Στην εποχή μας το να ασχολείται κανείς με την μουσική αλλά και γενικότερα με οποιαδήποτε μορφή τέχνης , εκτός από το κομμάτι της έκφρασης που ειναι σημαντικό , από την άλλη μεριά είναι και πολυ δύσκολο βιοποριστικα. Ειδικά οταν μιλάμε για καλλιτέχνες σαν εσένα που ο δρόμος που χαράζουν δεν είναι εύκολος και έχει προσωπικό κόστος και δυσκολίες. Πως το αντιμετωπίζεις όλο αυτό και που βρίσκεις τα αποθέματα να συνεχίζεις ;
Δυσκολεύομαι να απαντήσω στο ερώτημα. Ίσως να φταίει που ποτέ δε θεώρησα τον εαυτό μου καλλιτέχνη και πόσο μάλλον δε θέλησα να εξαργυρώσω την έκφρασή μου, το χόμπι μου, την προσωπική μου ευχαρίστηση. Από τότε που θυμάμαι τον ενήλικο εαυτό μου είμαι εργάτης κι εργαζόμενος. Αυτή είναι η ιδιότητά μου, από αυτή βιοπορίζομαι κι αν θες, είναι και η ίδια που σε ένα βαθμό με εμπνέει ή έστω με τσιγκλάει να συνεχίζω.
5. Ανήκεις στην λεγόμενη "πρώτη γενιά ακροατών" ηλικιακά. Ποιές οι διαφορες της δεκαετίας του '90 με σήμερα ; Τι είναι καλύτερο σήμερα και τι ήταν τότε ;
Δε θα σταθώ σε διαφορές ως προς τον ήχο και την αίσθηση και γιατί πιστεύω πως ακόμα υπάρχει ο "πρώτος ήχος" αλλά και γιατί αυτά ήταν είναι και θα είναι θέματα προτιμήσεων και άκρως υποκειμενικά. Αυτό που σίγουρα έχει χαθεί ή τείνει να χαθεί είναι ο ρομαντισμός με τον οποίο αντιμετώπιζαν οι ακροατές αυτή τη μουσική. Δεν έχω τυφλή προσκόλληση στο παρελθόν, εκτιμώ και χαίρομαι την ευκολία με την οποία απλώνεται σήμερα η μουσική. Χαίρομαι για την πληθώρα των ανθρώπων που έχουν και τα μέσα και την όρεξη να κάνουν χιπ χοπ πλέον, συγκριτικά με παλιότερα, όμως δε μπορώ να μη δω πως τα ίδια θετικά που ανέφερα αποτελούν ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα. Η εύκολη πρόσβαση σε πολύ υλικό σε κάνει να ακούς και να αντιμετωπίζεις επιφανειακά το είδος. Ένα είδος που δεν είχε καταβολές ψυχαγωγίας ή ακόμα κι αν είχε τις αποτίναξε βίαια κι έγινε φωνή αφύπνισης. Η επιφανειακή αντιμετώπιση λοιπόν είναι το πρόβλημά μου όχι τόσο γιατί συμβαίνει, πάντα συνέβαινε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, απλά τώρα δείχνει να καταπίνει τα καλά στοιχεία της μουσικής που αγάπησα.
6. Συνεχίζοντας την κουβέντα μας ευρύτερα κοινωνικοπολιτικά. Μετά από δέκα χρόνια μνημονίων , συρρίκνωσης των εργασιακών δικαιωμάτων , έξαρσης του Ναζισμού πανευρωπαϊκά , η ανθρωπότητα πλέον βρίσκεται αντιμέτωπη και με την πανδημία του Κορονοιού. Το κύμα της αμάθειας και της έλλειψης παιδείας , ξέρασε ένστικτα αποκτηνωμενα. Πλέον βλέπουμε οτι λόγω πανδημίας , το πολιτικό παιχνίδι παει να ξαναστηθει ενάντια στους λαούς εντατικοποιωντας την χειραγώγηση τους. Ποια είναι η οπτική σου απέναντι σε ολα αυτά ;
Αρχικά με βρίσκει σύμφωνο, η περιγραφή της κατάστασης, εντός της ερώτησης.
Βρισκόμαστε στο έσχατο στάδιο του παγκοσμίου καπιταλιστικού συστήματος, το όποιο εδώ και δεκαετίες σταδιακά εντείνει τις προσπάθειές του για απόλυτο έλεγχο και κυριαρχία πάνω μας. Έχοντας κατακτήσει το μαζάνθρωπο καταναλωτή , έχει βάλει στο στόχαστρο πλέον κάθε τι που έχει απομείνει να διαφοροποιείται ή να αντιστέκεται. Επενδύει διαρκώς στη διαίρεση, το φόβο, τις εύκολες λύσεις και το ψέμα. Το πιο απαισιόδοξο για το μέλλον δεν είναι οι δομές ή τα εργαλεία που 'χει δημιουργήσει στην πορεία του για να συντηρείται αλλά τα αντανακλαστικά που 'χει καλλιεργήσει στις πλατιές μάζες. Του πήρε χρόνια αλλά πέτυχε τη διάβρωση των ανθρώπινων σχέσεων, των αξιών , της ίδιας της πίστης στον καλύτερο μας εαυτό ο οποίος μπορεί να αναδειχθεί μόνο μέσω της συνεργασίας, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης. Δεν είναι δηλαδή, για μένα, μόνο η αποχαύνωση και ο ωφελιμισμός στο μίγμα. Ήταν ότι ταυτόχρονα χτυπήθηκε η όποια εναλλακτική μεθοδευμένα και στις ρίζες της. Δε θέλω να 'μαι απόλυτα απαισιόδοξος για τη συνέχεια, πράγμα που χρειάζεται όλο και περισσότερη προσπάθεια από τη μεριά μου στις μέρες μας, αλλά βλέπω τα πράγματα να πηγαίνουν προς το πιο δύσκολο και τραχύ μονοπάτι. Ακόμα πιστεύω όμως ότι η αλλαγή πορείας παραμένει στα δικά μας χέρια.
7. Θεωρείς οτι η τέχνη έχει κάποιο συγκεκριμένο ρόλο κοινωνικά ή είναι αυστηρά προσωπικη υπόθεση ;
Το ανέφερα και πριν. Ναι η τέχνη έχει συγκεκριμένο ρόλο κοινωνικά όχι μόνο επειδή πηγάζει από την κοινωνία αλλά και γιατί από τη φύση της είναι "καταραμένη" να πρωτοπορεί και να κατευθύνει. Ακόμα και ως προσωπική υπόθεση μπορεί να γίνει γενεσιουργός δύναμη για αφύπνιση. Οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει "κίνηση" στον ανθρώπινο νου μπορεί να φανεί χρήσιμο, είτε αυτό είναι συγκίνηση είτε παρακίνηση.
8. Θα ήθελες να αναφέρεις κάποια αγαπημένα σου βιβλία ή γενικώς καλλιτέχνες που σε επηρέασαν μέχρι σήμερα ;
Αν αφήσουμε έξω τους διανοητές όπως το Μαρξ, τον Έγκελς, το Σωκράτη ,
τον Κροπότκιν, το Νίτσε ή το Σοπενχάουερ που έχουν επηρεάσει κατά ένα πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι και σκέφτομαι, καλλιτεχνικά δε νιώθω πως έχω επηρεαστεί γιατί δεν πίστεψα ποτέ πως ασχολούμαι με κάτι καλλιτεχνικό. Ωστόσο μερικοί από τους αγαπημένους μου ποιητές και πεζογράφους είναι ο Γκιμπράν, ο Πόε , ο Σκαρίμπας, ο Βάρναλης , ο Χέμινγουεϊ , ο Ρίτσος κι ο Καββαδίας.
9. Αν και στις μέρες μας το να κάνει σχέδια κανείς είναι λίγο αστείο. Παρ ολα αυτά σκέφτεσαι κατι μελλοντικά ; Κάποια δισκογραφικη δουλειά ή κάτι άλλο ;
Θα ήθελα να ξαναβρώ τη διάθεση να ολοκληρώσω τον επόμενο δίσκο μου. Εδώ και αρκετό διάστημα, ενώ δεν έχω σταματήσει να γράφω ή να φτιάχνω παραγωγές δε μπορώ να με πείσω πως χρειάζομαι να πάω ένα βήμα παραπέρα. Ενδεικτικά μου αρκεί πλέον να κάθομαι να ραπάρω ή να διαβάζω συνοδεία μουσικής ό,τι γράφω στο σκύλο μου.
10. Κώστα σε ευχαριστούμε πολύ για την αποδοχή και σου ευχόμαστε να είσαι καλά και να δημιουργείς συνεχώς.
Θα κλείσω όπως ξεκίνησα και θα σας ευχαριστήσω ξανά για το ενδιαφέρον και την πρόσκληση. Αντεύχομαι λοιπόν, διαρκή ανησυχία και δύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου