Ξέρετε κατι εγωιστικά κουρέλια ;

Ο κόσμος γύρισε σελίδα. Το επόμενο κεφάλαιο γράφει ΛΥΠΗ.

Περιοριστείτε κατ’ οίκον μέχρι νεοτέρας. 

Αποστειρώστε τα λόγια σας με αντισηπτικό διάλυμα και μην αγγίζετε το πρόσωπο σας με γυμνά χέρια.

Ως εκ τούτου δεν επιτρέπονται τα επίμονα βλέμματα, τα δακρυσμένα πρόσωπα.

Οι σκέψεις δεν επιτρέπονται. Κυρίως οι στοχαστικές…κυρίως αυτές. 

Απαγορεύεται η χρήση αιχμηρών αντικειμένων στην επιφάνεια των φλεβών. Η κατανάλωση χαπιών και η ανάγνωση ποίησης. 

Απαγορεύεται ρητά η φωνή και οποιαδήποτε μορφή αντίστασης στα μέτρα περιορισμού. Συμμορφωθειτε με τους 

 νόμους που επιβάλλει η δικτατορία της ευτυχισμένης απομόνωσης.

Αξιοποιείστε τον άσκοπο χρόνο σας με την παραγωγή τσιτάτων θετική ενέργειας και υψηλών τσάκρα. Αδράξτε τη μέρα κλείνοντας ραντεβού με τον εαυτό σας και εξελιχθείτε σε ιδανικά μοντέλα χειραγώγησης. Ωραιοποιειστε τη φρίκη

του παγκόσμιου εγκλεισμού, απολαύστε τη ζωή σας που μπήκε σε υποθήκη οριστικά και πείτε ότι δεν τρέχει και τίποτα που δεν θυμάστε τι μέρα ξημερώνει ούτε τι ώρα είναι. Βγείτε στο μπαλκόνι και βαρέστε παλαμάκια στο πρόσταγμα του αυτοσχέδιου σωτήρα σας. 

Γιατί η φάση είναι ωραία ψυχούλες μου και τη γλεντάτε. Αφήστε εμάς τους μίζερους που βγήκαμε από τον κουβά με τα σκατά να παραμιλάμε. Θα φταίει που τα χρόνια μας

μάς τα έφαγε το κρεβάτι στον θάλαμο μιας αφιλόξενης κλινικής την άνοιξη του ‘10. Ίσως να ‘ναι κι ο πόνος που βίασε και την τελευταία σπιθαμή της ύπαρξης μας και τώρα δεν αντέχει να σταθεί δίπλα σε οτιδήποτε δεν περιέχει ζωή. 

Μην  δίνετε σημασία ούτε σε όσα διαβάζετε . Μάλλον θα φταίει ο κακός μου εαυτός που ξυπνά, όταν τα αναλγητικά δεν έχουν κάνει τη δουλειά τους και τη θέση τους παίρνουν γερές δόσεις αλκοόλ. 

Γιατί ξέρετε κάτι εγωιστικά κουρέλια; Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που έφτυσαν την ψυχή τους για να είναι λειτουργικοί και να επιβιώνουν τις νύχτες. Γιατί πήγαν μέχρι τον θάνατο και γύρισαν υπολογίζοντας την κάθε μέρα που περνά σαν να είναι η τελευταία τους. 

Τίποτα δεν έχει ομορφιά και αισιοδοξία από την πραγματικότητα που σας σερβίρουν.

Γιατί η αληθινή ζωή παίζεται στους δρόμους μια μέρα με ήλιο και με παιδικά γέλια στις αλάνες. Γιατί έχει την μυρωδιά από την αγκαλιά που νοσταλγήσατε και όχι από το άρωμα του οινοπνεύματος που με δυσκολία καταφέρατε να βρεις στο super market.

Γιατί το μέλλον δεν χωράει στις ανακοινώσεις του ΕΟΔΥ και βιάζεται να επιστρέψει πριν γίνουμε παντοτινά παρελθόν. 

Εσείς τρέμετε και υποκρίνεστε …. Εγώ νοσταλγώ και το ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ.

Εύα Παυλίδου