Σε πρώτο πρόσωπο. Για να τελειώνουμε.

Για να τελειώνουμε.

Πιστεύω οτι ο Καπιταλισμός είναι ένα απάνθρωπο και βάρβαρο σύστημα που έχοντας στην διάθεσή του ισχυρά όπλα , ορίζει την ανθρώπινη ζωή όχι σαν κάτι ενιαίο αξιακά για όλους αλλά με βάση την θέση στην οποία κατατάσσει τους ανθρώπους στην διαδικασία της παραγωγής και γενικά στο τερέν του κοινωνικού γίγνεσθαι. Ένα σύστημα που με όρους κέρδους δεν δημιουργεί ανθρώπους ολοκληρωμένους και πραγματικά ελεύθερους αλλά πελάτες και αναλώσιμα πιόνια στις φάμπρικες θανάτου. Αυτά δεν τα πιστεύω τώρα. Ούτε τα πίστεψα χθες το μεσημέρι. Τα πιστεύω απο τότε που πήγα να δουλέψω πρώτη φορά στην ζωη μου στα 17 μου χρόνια και αναρωτήθηκα με πιο ώριμους όρους γιατί εγώ έπρεπε να παω για δουλειά ενώ δίπλα μου ο φίλος μου και συνομήλικος μου είχε την πολυτέλεια να σπουδάσει και να έχει τα προς το ζην εξασφαλισμένα. Δεν αρκέστηκα στην ολοφάνερη ανισότητα που υπήρξε μπροστά μου , ούτε τα έβαλα με τον φίλο μου. Αναρωτήθηκα όμως το γιατί. 

Σήμερα στα 36 μου συνεχίζω να πιστεύω ακριβώς τα ίδια. Όχι γιατι η ζωή μου δεν άλλαξε και η ποιότητα της παρέμεινε σε χαμηλά επίπεδα αλλά γιατί ακόμα και να άλλαζε δεν θα άλλαζε συνολικά για όλους αλλά μεμονωμένα. Η άποψη μου για την ζωή και τους ανθρώπους δεν στριμώχνεται στην προσωπική μου καταστασουλα ούτε μπορώ να είμαι ευτυχισμένος όταν δεν είναι όλοι. Είμαι μέρος ενός συνόλου και πιστεύω στην κοινωνική και ατομική χειραφέτηση με σκοπό το κοινό συμφέρον που δεν είναι άλλο απο την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου απο άνθρωπο. Δεν είναι άλλο απο το οτι αντιλαμβάνομαι τον χώρο που καταλαμβανω οχι σαν ιδιοκτήτης αλλά σαν προσωρινος κάτοικος και οφείλω να αγωνίζομαι όπως και οσο μπορώ ώστε να τον αφήσω εστω λίγο καθαρό και πιο ανθρώπινο για τον επόμενο που θα έρθει. Αντιλαμβάνομαι την ανθρώπινη κατάσταση σαν μια πανέμορφη και πολύχρωμη βεντάλια που δυστυχώς διαλέγουν κομμάτια της και δεν την αφήνουν ποτέ να ανοίξει ολόκληρη. Δεν νιώθω Έλληνας. Δεν έχω πατρίδα , ούτε θρησκεία. Ποτέ δεν με συγκίνησαν αυτά. Πατρίδα μου ειναι οι λέξεις μου , δύο - τρεις άνθρωποι που αγαπώ και η μοναξιά μου. Δεν πιστεύω στα σύνορα και στα Έθνη γιατί είναι κατασκευάσματα διεστραμμένων ανθρώπων που τρέφονται απο την διαίρεση και το μίσος μεταξύ των λαών. Οι άνθρωποι αγαπιούνται. Όλοι οι άνθρωποι αγαπιούνται. Δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Νομίζουν οτι έχουν. Έτσι τους έπεισαν. 

Σήμερα πέθανε στο κελι της μια κοπέλα 35 χρονών , στις φυλακές της Θήβας. Αβοήθητη απο το Κράτος και παρατημένη. Αυτή η κοπέλα ήταν φυλακισμένη. Άρα για τους κυρίαρχους αυτού του κόσμου ειχε λιγότερα δικαιώματα στην περίθαλψη και στην Ζωή.

Εγώ νιώθω οτι με αφορά η περίπτωση της. Τόσο πολύ που αισθάνομαι ενοχή. Κι ας ξέρω οτι επί της ουσίας δεν φταίω. Αν εσύ δεν αισθάνεσαι έστω την παραμικρή συγκίνηση και ευαισθησία για οποιονδήποτε άνθρωπο σε αυτόν τον πλανήτη υποφέρει , ζει στο περιθώριο και την εξαθλίωση , τότε λυπάμαι αλλά είσαι εχθρός μου. Τόσο απλά.

ΥΓ.  Όταν θα πάψεις να πιστεύεις στην αφήγηση του θύματος , τότε θα αρχίσεις να μιλάς και για το «θέμα».

Μέχρι τότε θα κάνεις βόλτες τριγύρω του και θα ψάχνεις δράκους στα παραμύθια σου.

Για να τελειώνουμε.

Γιάννης Μίχας Νεονακης ( Dave )